H εξέλιξη του Lil Nas X από ένα νεαρό hit-wonder σε απόλυτο Pop icon πρέπει να διδάσκεται στις δισκογραφικές όλου του κόσμου. Ο Αμερικανός καλλιτέχνης κουμαντάρει τα social media και την εικόνα του προς τα έξω μ’ έναν μαεστρικό τρόπο, καταφέρνοντας να ανεβάζει την ένταση στις συζητήσεις γύρω από το όνομά του. Το γεγονός ότι πρόκειται για έναν μαύρο queer καλλιτέχνη που ασχολείτο με την μουσική σε δύο πολύ macho genres (Hip-Hop και Country) έκανε την όλη φάση γύρω από τον Lil Nas X να εκτιναχτεί γύρω από το όνομα και την προσωπικότητά του.
Άσχετα όμως με το γεγονός ότι έσπασε πολλά ταμπού και με το ότι συνεχίζει ακάθεκτος προς την κατάκτηση της κορυφής της Pop κουλτούρας, έπρεπε να αποδείξει ότι δισκογραφικά το έχει. Στην δημιουργία των hit singles γνωρίζαμε από πριν ότι ήταν καλός («Old Town Road», «Rodeo»), αλλά σε ό,τι αφορά την συνολική ποιότητα ενός ολοκληρωμένου project, τα πράγματα δεν είχαν πάει το ίδιο καλά (βλέπε το απογοητευτικό «7 EP»). Η ανακοίνωση του πρώτου προσωπικού του δίσκου άφηνε υποσχέσεις ότι θα ακούσουμε έναν Lil Nas X στο peak της επιτυχίας, με μεγαλύτερο hype και σίγουρα μεγαλύτερο budget. Το image του κατάφερε να το καλλιεργήσει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τα τελευταία δύο χρόνια και το ίδιο φαίνεται να προσπαθεί στο «Montero», χωρίς να μπορεί να το ολοκληρώσει όμως με την ίδια επιτυχία.
Σε αντίθεση με το προπέρσινο EP, το φετινό album ακολουθεί σχεδόν εξ ολοκλήρου τις μουσικές ιδέες του διδύμου Take a Daytrip. Μπορεί στο «7 Ep» να είχαν παρουσιάσει ένα μέτριο Pop tune («Panini»), φέτος όμως κάνουν σχετικά καλύτερη δουλειά. Υπάρχουν οι στιγμές όπου κάνουν «παπάδες» μαζί με τους Kanye West («Industry Baby») και Fedi & Lenzo («Montero (Call Me by Your Name)»), αλλά σε γενικότερες γραμμές ακολουθείται η τυπική φόρμουλα Pop επιτυχιών – μπαλάντων. Γενικότερα πρόκειται για έναν Pop δίσκο, με mainstream προσέγγιση, αρκετό τραγούδι και Pop rapάρισμα, οπότε το να βάζουμε το «Monterο» στην ίδια κατηγορία με τους δίσκους των Nas ή Kendrick Lamar είναι μάλλον άτοπο. Καλλιτεχνικά ο Lil Nas X ακολουθεί περισσότερο το μοντέλο του Drake, προσεγγίζοντας σε αρκετές στιγμές εξ ’ολοκλήρου την Pop πλευρά τις μουσικής χωρίς πολλές urban επιρροές.
Δυστυχώς δεν ήταν όλα τα κομμάτια το ίδιο φανταχτερά με αυτά που παρουσίαζε ο Lil Nas X στη τηλεόραση και στα clips, αφού ακολουθείται μία αρκετά τυποποιημένη ηχητική προσέγγιση στο μεγαλύτερο μέρος του δίσκου. Το «That’s What I Want» θα μπορούσε να είχε κυκλοφορήσει και από κάποιο boyband πριν από πέντε χρόνια, ενώ το «Scoop» βασίζεται σ’ ένα κλασικό trap-pop beat. Κανένα κομμάτι δε μπορεί να χαρακτηριστεί ως κακό ή ενοχλητικό, αλλά οι φρέσκιες καλογυαλισμένες ιδέες που ακούσαμε στα μεγάλα hit singles απουσιάζουν από τα υπόλοιπα κομμάτια του album, παρουσιάζοντας μία ιδιαίτερα safe προσέγγιση.
Εντύπωση μας προκάλεσε και η αδιάφορη παρουσία των καλλιτεχνών που συμμετείχαν στο album ως feat., αφού με εξαίρεση την Megan Thee Stallion, τα υπόλοιπα μεγάλα ονόματα δεν προσθέτουν κάτι το φοβερό ή αξέχαστο στα τραγούδια που εμφανίζονται. Στο «One For Me» συγκεκριμένα φιγουράρει το όνομα του Elton John, αλλά εν τέλει ακούμε απλώς ένα σχετικά αδιάφορο πιάνο να παίζει στο πίσω μέρος της παραγωγής και να ολοκληρώνεται με ένα χαριτωμένο σολάρισμα στο τέλος. Δεν φανταζόμασταν ακριβώς αυτό όταν είδαμε το όνομα στις ανακοινώσεις του δίσκου. Από την άλλη θα συμφωνήσουμε με κάποιους που θα πουν ότι τέτοιου είδους επιλογές έγιναν ώστε να κρατηθεί ο δίσκος στα πλαίσια της προσέγγισης του νεανικού κοινού, με ανάλαφρες και λίγο πιο μοντέρνες ηχητικές προσεγγίσεις.
Αυτό το πράγμα γίνεται καθ’ όλη την διάρκεια του «Montero» με αρκετά μεγάλη επιτυχία, αλλά μας λείπει αυτή η έκρηξη δημιουργικότητας που βλέπουμε στα εξώφυλλα, στα memes και στα video clips του Lil Nas X τους τελευταίους μήνες. Αν ακούσει κανείς τον δίσκο χωρίς να έχει τα φανταχτερά χρώματα των βίντεο στο μυαλό του, το album χάνει περίπου 30% της δυναμικής του. Υπάρχουν στιχουργικά κάποιες αναφορές στις δυσκολίες που περνάει και που περνούσε ο καλλιτέχνης ως queer προσωπικότητα, αλλά πιστεύουμε ότι τα πάντα εξετάζονται επιφανειακά, ακριβώς επειδή στόχος ήταν το «Montero» να κάνει επιτυχία σε charts, streams και πωλήσεις. Κάτι που θεωρούμε σίγουρο, γιατί ο δίσκος έχει τα κατάλληλα hits πακεταρισμένα σε μία ανθρώπινη συνολική διάρκεια 42 λεπτών, χωρίς πολλές κακές στιγμές.
Από την άλλη βέβαια, αν συγκρίνουμε το «Montero» με το «7 EP» δε βλέπουμε μία συγκλονιστικά μεγάλη εξέλιξη καλλιτεχνικά. Σίγουρα, το «7 EP» ήταν ένα ασύνδετο και κακό project, αλλά ηχητικά δεν έγιναν τα ίδια μεγάλα βήματα που έγιναν π.χ. στην εμφάνιση και τη σκηνική παρουσία του καλλιτέχνη. Με την εσωτερική του απελευθέρωση μετά το coming out, περιμέναμε πιο τολμηρές κινήσεις σε στιχουργικό και μουσικό τομέα, αντ’ αυτού λάβαμε ένα album που ακολουθεί εξ ολοκλήρου το μοντέρνο blueprint ενός τίμιου Pop album που θα συγκεντρώσει μπόλικα streams.
Κομμάτια Που Ξεχώρισαν: “Montero (Call Me by Your Name)”, “Industry Baby”, “Tales of Dominica”
Βαθμολογία:
Tracklist:
01 Montero (Call Me by Your Name)
02 Dead Right Now
03 Industry Baby [ft. Jack Harlow]
04 That’s What I Want
05 The Art of Realization
06 Scoop [ft. Doja Cat]
07 One of Me [ft. Elton John]
08 Lost in the Citadel
09 Dolla Sign Slime [ft. Megan Thee Stallion]
10 Tales of Dominica
11 Sun Goes Down
12 Void
13 Don’t Want It
14 Life After Salem
15 Am I Dreaming [ft. Miley Cyrus]
