“Ελάχιστοι γνωρίζουν το συγκεκριμένο όνομα και ακόμα λιγότεροι φαντάζομαι μπορούν να έχουν μία εικόνα της μουσικής που εκπροσωπεί ο Kendrick Lamar.” Η παραπάνω πρόταση ήταν η εισαγωγή του προ εξαετίας review της σελίδας μας για τον πρώτο επίσημο δίσκο του Kendrick Lamar. Από τότε, τα πράγματα γύρω από τον εν λόγω καλλιτέχνη έχουν αλλάξει τόσο πολύ, με αποτέλεσμα φράσεις τύπου «ελάχιστοι γνωρίζουν το συγκεκριμένο όνομα» να προκαλούν ξεκάθαρα γέλιο τη σήμερον ημέρα. Ο Αμερικανός rapper αποτελεί ένα από τα πλέον αναγνωρίσιμα πρόσωπα της εποχής μας και σίγουρα πρόκειται για έναν από τους πιο ταλαντούχους, ικανούς και ποιοτικούς καλλιτέχνες της γενιάς μας. Και με το «DAMN» το αποδεικνύει γι’ άλλη μία φορά.
Το 2015 είχε κυκλοφορήσει έναν classic, αψεγάδιαστο δίσκο. Το «To Pimp A Butterfly» αποτέλεσε το δικό του «Illmatic» και «Ready To Die», το album το οποίο τον βρήκε στην κορυφαία καλλιτεχνική στιγμή του. Με τον τέταρτο προσωπικό του δίσκο, μας έδειξε ότι όχι μόνο δεν θα σταματούσε εκεί, αλλά έψαχνε νέους τρόπους να ανεβάσει το καλλιτεχνικό του επίπεδο, αφήνοντας πίσω του κάποιες σταθερές αξίες που τον βοήθησαν να ανέβει στην κορυφή της μουσικής βιομηχανίας. Ειδικά από άποψη ήχου, το «DAMN» έχει μία αρκετά διαφορετική ηχητική βάση συγκριτικά με τον προηγούμενο δίσκο, με τον Kendrick Lamar να πατάει σε βαρβάτα trap beats («DNA»), στη μελαγχολική και σκοτεινή ηχητική φαντασίωση του Soundwave («FEEL») ή πάνω στην απλή και στεγνή παραγωγή του «HUMBLE». Η jazzy προσέγγιση του 2015 έχει δώσει την θέση της σε έναν ήχο πιο κοντά στα τωρινά δεδομένα, με κάποιες δόσεις πειραματισμού που βοηθούν τον δίσκο να φιλοξενήσει μ’ έναν ορθολογικό τρόπο τις εκπληκτικές ρίμες του Kendrick Lamar. Γιατί η αλήθεια είναι, παρ’ ότι μιλάμε για ένα εξαίρετο roster παραγωγών (Alchemist, BadBadNotGood, Mike Will Made It, 9th Wonder κ.α.), ο σταρ και το highlight του «DAMN.» είναι ο Kendrick Lamar και οι ιστορίες που μας μεταφέρει.
[vsw id=”NLZRYQMLDW4″ source=”youtube” width=”590″ height=”230″ autoplay=”no”]
Αναλύοντας τα κομμάτια ως μεμονωμένες καταστάσεις, ανακαλύπτεις έναν Lamar πιο σκοτεινό (έως και μελαγχολικό), με τρομερές στιχουργικές ικανότητες και μ’ ένα flow που διακρίνεται ακόμη και σε καταστάσεις όπου το beat αλλάζει μέσα στο ίδιο το κομμάτι («DNA»). Ένα τραγούδι με ενέργεια, με μία (στιχουργική) επιθετικότητα τύπου «HUMBLE» και με τον Kendrick Lamar να καταπιάνεται με ιδιαίτερα σημαντικές θεματολογίες οι οποίες ανακοινώνονται με τον πλέον ξεκάθαρο τρόπο μέσω των τίτλων των κομματιών: «LOVE», «FEAR», «LUST», «GOD». Παρ’ ότι πρόκειται για μία αρκετά φιλοσοφημένη προσέγγιση, ο 29χρονος δεν προσπαθεί να δώσει λύσεις στις πνευματικές αναζητήσεις που μπορεί να έχει ο καθένας μας. Πρόκειται για μία δομή που μοιάζει σε κάποια διαστήματα άναρχη, με σκέψεις και φόβους να εμπλέκονται με προσωπικά βιώματα. Παραδείγματος χάριν, στο «FEAR» αναφέρεται σε διαφορετικές μορφές φόβου. Όταν φοβόταν το κράξιμο της μάνας του ως πιτσιρικάς, διάφορες φοβίες ως teenager, «θρησκευτικοί» και υπαρξιακοί φόβοι ή μία καταθλιπτική καταγραφή γενικότερων φόβων και ανησυχιών:
I’ll prolly die anonymous
I’ll prolly die with promises
I’ll prolly die walkin’ back home from the candy house
I’ll prolly die because these colors are standin’ out
I’ll prolly die because I ain’t know Demarcus was snitchin’
I’ll prolly die at these house parties, fuckin’ with bitches
I’ll prolly die from witnesses leavin’ me falsed accused
I’ll prolly die from thinkin’ that me and your hood was cool
Όλα αυτά μεταφέρονται με μία εξαιρετικά προσβάσιμη νότα και μ’ ένα flow που τρέχει «νεράκι» σε σχεδόν όλα τα beats. Αν εξαιρέσουμε το κομμάτι «LOVE» όπου θεματολογικά κρίνεται αρκετά επιφανειακό συγκριτικά με τα υπόλοιπα tracks (έχει και μία μετριότατη συμμετοχή του Zacari), ο Kendrick δείχνει πιο ώριμος από ποτέ ώστε να ασχοληθεί με πιο εσωτερικά ζητήματα. Έστω και αν στο κομμάτι «GOD» καταγράφονται κάποια ψιλοαπαράδεκτα τραγουδιστά ρεφρέν. Παρουσιάζει μία ψευδαίσθηση σκόρπιων σκέψεων, οι οποίες έπειτα από μία πιο έντονη ανάλυση του album, μόνο σκόρπιες και άναρχες δεν είναι.
Όλος ο δίσκος ξεκινάει και τελειώνει με το τελευταίο (ή μήπως πρώτο;) κομμάτι εν ονόματι «DUCKWORTH» . Ένα από τα καλύτερα storytelling τραγούδια των τελευταίων ετών, από έναν rapper που έχει γίνει μετρ του είδους. Στο εν λόγω κομμάτι εξιστορούνται κάποια γεγονότα μεταξύ του «Ducky» (ο πατέρας του Kendrick Lamar) και του Anthony “Top Dawg” Tiffith, τον μετέπειτα πρόεδρο της δισκογραφικής εταιρείας του Kendrick Lamar, την TDE (Top Dawg Entertainment). Τα γεγονότα φτάνουν πολύ κοντά στο να πάρουν μία τραγική τροπή η οποία θα επηρέαζε τις ζωές όλων των εμπλεκόμενων: Ο Anthony έφτασε ένα κλικ πριν πυροβολήσει τον πατέρα του Kendrick Lamar, με το κομμάτι να ολοκληρώνεται μ’ ένα πυροβολισμό. Μέσα από μία εκπληκτική εξιστόρηση, ο ακροατής αρχίζει και σκέφτεται τι θα γινόταν αν τα πράγματα κατέληγαν διαφορετικά; Ο πατέρας του Kendrick Lamar νεκρός, ο Kendrick θα μεγάλωνε χωρίς πατέρα μέσα σ’ ένα κακόφημο περιβάλλον με αποτέλεσμα να μπλέξει με καμία συμμορία και ο πρόεδρος της δισκογραφικής που «ανακάλυψε» τον Kendrick στην τρυφερή ηλικία των 15 θα κατέληγε κατά πάσα πιθανότητα φυλακή. Μία επιλογή, ένα γεγονός, το οποίο θα επηρέαζε τις ζωές πολλών ανθρώπων και φυσικά εκείνη του Kendrick Lamar, μιας και δεν θα έβρισκε ποτέ τον δρόμο προς το studio για να κάνει την καριέρα που κάνει τώρα. Και όλα αυτά, επειδή ο τωρινός πρόεδρος της δισκογραφικής του εταιρείας παραλίγο να δολοφονήσει των πατέρα του πριν από 15 χρόνια για μαλ****ς…. «Damn!»
Όπως είπαμε όμως και νωρίτερα, το «DUCKWORTH» είναι η αρχή και το τέλος. Η αρχή για ένα εναλλακτικό timeline, αφού το κομμάτι «κλείνει το μάτι» στον ακροατή να κοιτάξει ξανά προς την αρχή του δίσκου και στο πρώτο τραγούδι του LP με τίτλο «BLOOD». Τι θα γινόταν αν ο πατέρας του είχε δολοφονηθεί εν τέλει; Ο Kendrick θα είχε την κατάληξη που έχει στο «BLOOD». Αν ο ακροατής επιχειρήσει να ακούσει το album ανάποδα, ξεκινώντας από το «DUCKWORTH» και καταλήγοντας στο «BLOOD», επιδεικνύοντας μία παραπάνω προσοχή στην tracklist, στους τίτλους και στο περιεχόμενο συνολικά, ενδεχομένως να ανακαλύψει κι άλλα πράγματα. Ίσως και μία εντελώς διαφορετική προσέγγιση από τον ίδιο τον καλλιτέχνη που καταγράφει μία διαδρομή από το μοχθηρό και επιθετικό του εγώ, στις εσωτερικές του αδυναμίες και τους φόβους του. Η οποία διαδρομή αν ακολουθηθεί με ανάποδο τρόπο, τότε ο ακροατής θα καταλάβει ότι το «BLOOD» δεν αποτελεί μονάχα την άγρια έναρξη ενός δίσκου, αλλά το τραγικό φινάλε μίας παράλληλης ιστορίας που μας εξιστόρησε με έμμεσο και πανέξυπνο τρόπο ο Αμερικανός καλλιτέχνης.
Αυτά και άλλα πολλά μπορεί να ανακαλύψει ο μέσος ακροατής που του αρέσει να ψάχνει το νόημα των στίχων ενός καλλιτέχνη που δίνει έμφαση στον στιχουργικό τομέα όσο ελάχιστοι mainstream artists της εποχής μας. Το «DAMN.» στηρίζεται σ’ ένα απίστευτο στιχουργικό concept και δίνει μία τρομερή συνέχεια σ’ αυτό που κάνει ο Kendrick Lamar τα τελευταία χρόνια. Οι συγκρίσεις με τους προηγούμενους δίσκους του είναι αναπόφευκτοι, όμως σε αρκετά σημεία μπαίνουν και οι προσωπικές προτιμήσεις. Αν σας αρέσει η πιο οργανωμένη μελωδική ενορχήστρωση όπως στην περίπτωση του γράφοντος, το «To Pimp A Butterfly» θα συνεχίσει να αποτελεί το αγαπημένο σας album στην δισκογραφία του εν λόγω καλλιτέχνη. Αν πάλι σας εξιτάρει το πιο άναρχο, φετινό στυλ του Kendrick Lamar, μάλλον βρήκατε τον αγαπημένο σας δίσκο για το 2017. Όπως και να’ χει, είμαστε τυχεροί που μπορούμε και παρακολουθούμε την εξέλιξη ενός τόσο μεγάλου στιχουργού τα τελευταία χρόνια, ο οποίος φαίνεται να έχει βάλει σκοπό της ζωής του να μας δίνει υλικό που θα μας προκαλεί να το ακούσουμε ξανά και ξανά, με αποτέλεσμα να φθάσει στην κορυφή του είδους που εκπροσωπεί (και όχι μόνο). Μετά την κυκλοφορία του «DAMN», είναι πολύ δύσκολο να μην σου προκαλεί ένα δέος η δισκογραφική πορεία του εν λόγω rapper στα μουσικά δρόμενα της εποχής.
Βαθμολογία:
Κομμάτια Που Ξεχώρισαν: «DNA», «ELEMENT.», «LUST.» «DUCKWORTH»
Tracklist:
01. BLOOD.
02. DNA.
03. YAH.
04. ELEMENT.
05. FEEL.
06. LOYALTY. (FEAT. RIHANNA.)
07. PRIDE.
08. HUMBLE.
09. LUST.
10. LOVE. (FEAT. ZACARI.)
11. XXX. (FEAT. U2.)
12. FEAR.
13. GOD.
14. DUCKWORTH.
[vsw id=”tvTRZJ-4EyI” source=”youtube” width=”590″ height=”430″ autoplay=”no”]
