Ο D’Angelo αποτελεί μία «άγνωστη» φιγούρα για ανθρώπους που δεν έχουν συμπληρώσει ακόμη το 20ο έτος της ηλικίας τους. Ο λόγος βρίσκεται φυσικά στην απουσία του πολύ μεγάλου αυτού καλλιτέχνη από την μουσική βιομηχανία τα τελευταία 15 χρόνια. Μιλάμε για έναν άνθρωπο που έγραψε ιστορία στον χώρο της Soul και της RnB με δύο καταπληκτικούς δίσκους. Τα «Brown Sugar» (1995) και «Voodoo» (2000) γαλούχησαν μία ολόκληρη γενιά,επηρέασαν πάμπολλους καλλιτέχνες που ακολούθησαν αλλά και κάποιους που προϋπήρχαν.
Αυτός ο άνθρωπος λοιπόν, αποφάσισε 10 μέρες πριν ολοκληρωθεί το 2014 να επιστρέψει στην δισκογραφική σκηνή μ’ ένα καινούργιο album. Χωρίς καμία προεργασία, χωρίς πολλά φρου-φρου και αρώματα, ο 40χρονος πλέον D’Angelo επανεμφανίστηκε στο προσκήνιο μετά από μιάμιση δεκαετία με το «Black Messiah» και το τελικό αποτέλεσμα δεν θα μπορούσε να είναι καλύτερο.
Ο δίσκος ξεκινάει μ’ ένα ατίθασο riff που παραπέμπει περισσότερο σε ροκ παρά σε ατμοσφαιρική soul. Γίνεται άμεσα κατανοητό ότι το «Black Messiah» δεν ασχολείται αποκλειστικά με την θρησκεία, αλλά ούτε με την προηγούμενη 15ετία που βρήκε τον D’Angelo «εξαφανισμένο» εξαιτίας διάφορων προβλημάτων (αλκοόλ, τροχαίο δυστύχημα, χωρισμός με την πρώην). Επίσης, δεν πρόκειται να βρείτε «απαντήσεις» στους λόγους για τους οποίους ο Αμερικανός τραγουδοποιός δεν κατάφερε να αντιμετωπίσει την επιτυχία και τα φώτα της δημοσιότητας.
Η καλλιτεχνική ατζέντα του «Black Messiah» περιλαμβάνει μία ευρεία γκάμα θεμάτων (κοινωνικοπολιτικού, συναισθηματικού, θρησκευτικού, και φυσικά ερωτικού περιεχομένου), αλλά η πραγματική «γκάμα» βρίσκεται στον ήχο και στα φωνητικά του album. Το γεγονός ότι έχουμε να κάνουμε με funk, soul, r&b, rock και gospel επιρροές που «παντρεύονται» με τις διαφορετικές vocal προσεγγίσεις του καλλιτέχνη, εκτοξεύει το ενδιαφέρον του δίσκου, αλλά και τον βαθμό διασκέδασης κατά την διάρκεια της ακρόασής του.
Το «επιθετικό» και άναρχο «1000 Deaths» προετοιμάζει το έδαφος για μία ατίθαση, ρομαντική και «σέξι» τριάδα που αποτελείται από τα «The Charade», «Sugah Daddy» και «Really Love». Ένα κομμάτι με μηδενικό groove και μ’ έναν ιερέα να αναφέρεται με πάθος στο «Μεσσία» στην έναρξή του «1000 Deaths», αυτό το κομμάτι λοιπόν κάνει ουσιαστικά μία προεργασία για τραγούδια που βασίζονται σε απαλά drums, πιάνο και μία ισπανική κιθάρα που «τερματίζει» την έννοια «ερωτική και ρομαντική προσέγγιση». Οι συγκεκριμένες δημιουργίες έχουν την δυνατότητα να σε «ταξιδέψουν» αλλά και να σε προβληματίσουν με λίγο πιο σοβαρές θεματολογίες.
Οι παραγωγές του D’Αngelo έχουν ως άξιο συμπαραστάτη την δική του, καταπληκτική ερμηνεία, η οποία οδηγεί τις ενορχηστρώσεις εκεί που «πρέπει» με εξαιρετικό pacing. Εκείνος ορίζει και οδηγεί τον ρυθμό του δίσκου με άλλοτε «παιχνιδιάρικα» φωνητικά και άλλοτε με ήρεμα, αισθησιακά vocals. Και παρ’ ότι τα ρεφρέν δεν αποτελούν ένα αψεγάδιαστο στοιχείο που θα σας μείνει για πάντα χαραγμένο στο μυαλό, υπάρχουν στιγμές όπως στο «Betray My Heard» που θα σας κάνουν να σιγοτραγουδάτε για εβδομάδες «I will never betray my heart».
Τα θετικά του «Black Messiah» είναι πολλά και τα αρνητικά μετρημένα στα δάχτυλα του.. μισού χεριού. Σίγουρα, δεν αποτελεί βήμα μπροστά για την μουσική βιομηχανία αν το δούμε ψυχρά από την οπτική της «φαντασίας» και των «φρέσκων ιδεών». Ο δίσκος θα μπορούσε να είχε κυκλοφορήσει κάλλιστα το 2001 ως άμεσο follow-up του«Voodoo» και πάλι δεν θα λέγαμε απαραίτητα ότι αυτό το album βρίσκεται «μπροστά για την εποχή του».
Αν επικεντρωθούμε όμως σ’ αυτή την μικρή λεπτομέρεια και δεν εκτιμήσουμε αυτή την ηχητική πανδαισία ζωντανών μουσικών οργάνων και ερμηνείας που μας κάνει να σκεφτόμαστε να δώσουμε 200 ευρώ σε ακουστικά για να «ανακαλύψουμε» όλες τις πτυχές των ενορχηστρώσεων του «Black Messiah», τότε δεν υπάρχει «σωτηρία» γι’ αυτόν τον χώρο και αυτόν τον τόπο γενικότερα. Ο τρίτος κατά σειρά δίσκος του D’Angelo δεν σηματοδοτεί απλώς την επιστροφή ενός μεγάλου τραγουδιστή και παραγωγού. Το LP αυτό καταφέρνει να ξεχωρίσει ως μία από τις σημαντικότερες κυκλοφορίες των τελευταίων ετών στον χώρο της Soul, της Jazz και της R&B σκηνής και αποδεικνύεται περίτρανα ότι το κενό που άφησε πίσω του ο συγκεκριμένος καλλιτέχνης δεν μπόρεσε να καλυφθεί ποτέ από κάποιον«συνάδελφό» του.
Βαθμολογία:
Κομμάτια Που Ξεχώρισαν: «Sugah Daddy», «Really Love», «Betray My Heart»
Tracklist:
1. “Ain’t That Easy”
2. “1000 Deaths”
3. “The Charade”
4. “Sugah Daddy”
5. “Really Love”
6. “Back to the Future (Part I)”
7. “Till It’s Done (Tutu)”
8. “Prayer”
9. “Betray My Heart”
10. “The Door”
11. “Back to the Future (Part II)”
12. “Another Life”
