Φέτος ήταν μία δύσκολη χρονιά με πολλές υποχρεώσεις και πάρα πολύ τρέξιμο. Αποτέλεσμα ήταν να μείνουν μερικά reviews «πίσω» και να πέσουν θύμα των πολλών ενημερώσεων και της δισκογραφικής επικαιρότητας γενικότερα. Αυτός είναι και ο λόγος που το φετινό άρθρο με τους καλύτερους δίσκους του 2015 θα έχει έναν ιδιαίτερο χαρακτήρα. Αρκετά από τα albums που ακολουθούν στην αγαπημένη σας ετήσια λίστα θα παρουσιαστούν μ’ ένα πιο εκτενές κείμενο εξαιτίας της απουσίας της ολοκληρωμένης δισκοκριτικής. Στις κυκλοφορίες που δεν παρουσιάστηκαν με ολοκληρωμένα reviews θα υπάρξει φυσικά και μία βαθμολογία η οποία θα βοηθήσει στον προσανατολισμό του Best of list.
Η φετινή χρονιά δεν με «τρέλανε» δισκογραφικά, αλλά είχε παρ’ όλα αυτά πολλά μικρά διαμαντάκια. Είναι μία από τις ελάχιστες σεζόν που δεν έχω έναν πραγματικά αγαπημένο δίσκο, ένα album που να το θεωρώ «ΤΟ» καλύτερο του έτους, αλλά παρ’ όλα αυτά είχε πολλά μικρά «διαμάντια» που μου προσέφεραν αρκετές ώρες διασκέδασης. Αρκετά λοιπόν με τους όμορφους προλόγους, ας ξεκινήσουμε λοιπόν με το πρώτο countdown του 2014.
.
15. Tinashe – Aquarius
Είχα ανάγκη να ακούσω καλή, μοντέρνα RnB με Pop στοιχεία η οποία να μην πέφτει σε electro-παγίδες και σε ανούσια Pop feats. H Tinashe συστήθηκε στο μεγάλο mainstream κοινό με το πολύ όμορφο «2 On» και εν τέλει κατάφερε να παρουσιάσει ένα δίσκο που διασκεδάζει τον απλό ακροατή των charts, αλλά και το απαιτητικό κοινό της μαύρης μουσικής. Τα φωνητικά της μπορεί να μην είναι κορυφαία, αλλά είναι αρκετά καλά για να μπορέσουν να ζεστάνουν τα ακουστικά της μ’ έναν παιχνιδιάρικο ερωτισμό ο οποίος συνεργάζεται άψογα με τις παραγωγές που δόθηκαν στην νεαρή ερμηνεύτρια. Μία τραγουδίστρια που έχει απόλυτη εμπιστοσύνη στις δυνατότητές της (και καλά κάνει), αφού σε 18 κομμάτια αποφάσισε να προχωρήσει με μονάχα 4 συνεργασίες και μόλις μία (Future) που στοχεύει στο mass appeal.
To «Aquarius» στέφθηκε με απόλυτη επιτυχία στην στοχευμένη προσέγγιση ενός μεγαλύτερου κοινού, σε μία εποχή που δεν θα τη χαρακτήριζα και ιδιαίτερα «φιλική» προς RnB κυκλοφορίες που δεν φιλοξενούν ηλεκτρονικά vibes. Το ντεμπούτο της 21χρονης Αμερικανίδας τράβηξε δίκαια τα βλέμματα του κόσμου και ελπίζω να συνεχίσει με την ίδια όρεξη και τις επόμενες σεζόν.
14. Common – Nobody’s Smiling (REVIEW)
Ο Common παρουσιάζει την σκοτεινή πλευρά του Σικάγο, τα βροχερά σοκάκια της περιοχής, με ποιοτικούς στίχους και κάποια ενδιαφέροντα beats. Αυτός θα μπορούσε να είναι και ο τίτλος του φετινού LP του εξαιρετικού rapper ο οποίος βέβαια δεν καταφέρνει σε καμία περίπτωση να ξεπεράσει τα μεγάλα δισκογραφικά διαμάντια του παρελθόντος.
.
13. Jhene Aiko – Souled Out (REVIEW)
Η Jhene Aiko κατάφερε να κάνει το «μπαμ» εφέτος, μ’ έναν δίσκο που συζητήθηκε πολύ από τους λάτρεις της Soul/RnB σκηνής. Το «Souled Out» σε υπνωτίζει στους ήχους του, οι οποίοι ακροβατούν ανάμεσα σε μοντέρνα και παραδοσιακά στοιχεία της urban μουσικής. Τα πολύ μεγάλα κομμάτια λείπουν από αυτή την δουλειά, αλλά υπάρχει αρκετό υλικό για να σας κρατήσει μία «βραδινή» συντροφιά.
.
12. J.Cole – Forrest Hills Drive
Ο J.Cole παρουσίασε την μεγαλύτερη έκπληξη της χρονιάς, αφού ο νέος του δίσκος έκανε απίστευτα πράγματα στην αγορά της Αμερικής. Χωρίς single και χωρίς κάποιο τρελό media-hype, ο νεαρός rapper κατάφερε και πούλησε 280,000 αντίτυπα την πρώτη εβδομάδα κυκλοφορίας του (!), νούμερα που δεν κατάφεραν να πιάσουν καλλιτέχνες όπως Young Jeezy και T.I.. Πώς τα κατάφερε όμως ο ταλαντούχος MC; Με σκληρή και συγκεντρωμένη δουλειά, παρουσιάζοντας έναν από τους πιο ευχάριστους δίσκους του 2014. Το «Forrest Hills Drive» δεν καταφέρνει να ξεπεράσει τους προηγούμενους πολύ καλούς του δίσκους, αλλά μπορεί άνετα να θεωρηθεί αντάξιο προϊόν και από κάποιους ενδεχομένως να θεωρηθεί και καλύτερο.
Η μουσική που πλαισιώνει τον J.Cole είναι ευχάριστη, σωστά δομημένη και αυτό ικανοποιεί τον απαιτητικό Hip-Hop ακροατή που θέλει να απολαύσει ένα σωστό album. Έχοντας έναν rapper του βεληνεκούς του Cole ως βασική επιλογή, δεν υπάρχουν πολλά πράγματα τα οποία θα σε «ξενερώσουν». Κάποιος θα πει ότι ο 29χρονος δεν κατάφερε γι’ άλλη μια φορά να παρουσιάσει ένα classic record, ένα αψεγάδιαστο album που θα τον κατατάξει στους μεγάλους. Πράγματι, το «Forrest Hills Drive» δεν αποτελεί την άρτια δισκογραφική κυκλοφορία που θα μας κάνει να μιλάμε για πολλά χρόνια για εκείνην, αλλά αυτό δεν πρέπει να μας αποσπά την προσοχή από έναν τόσο καλαίσθητο και μοντέρνο Hip-Hop δίσκο.
.
11. Avicii – True: Avicii By Avicii (REVIEW)
Ο Avicii κατάφερε να remixάρει τον περσινό του δίσκο και να προσφέρει μία διαφορετική αλλά και συνάμα ανώτερη εμπειρία. Παρ’ όλα αυτά, το «True: Avicii By Avicii» δεν κατάφερε να μπει στο Top 5 όπως ο προκάτοχός του στην περσινή μας λίστα και ο λόγος βρίσκεται φυσικά στον φοβερό ανταγωνισμό που υπήρχε φέτος στις θέσεις 4 με 10. O Σουηδός παραγωγός απέδειξε γι’ άλλη μια φορά γιατί θεωρείται κορυφαίος στην παγκόσμια μουσική σκηνή και με το φετινό του remix project αποτελεί μία από τις πιο διασκεδαστικές κυκλοφορίες της χρονιάς.
.
10. Cunninlynguists – Strange Journey Volume 3 (REVIEW)
Οι φετινές μας συνεντεύξεις είχαν το εξής ενδιαφέρον συστατικό: για πρώτη φορά καταφέραμε να πάρουμε interviews από καλλιτέχνες που έτυχε να μπουν στην ετήσια λίστα μας με τους κορυφαίους δίσκος της χρονιάς. Οι Cunninlynguists μίλησαν αποκλειστικά στην σελίδα μας λίγες μέρες μετά την κυκλοφορία του εξαιρετικού «Strange Journey Volume 3», εξηγώντας διάφορες πτυχές ενός πολύ ιδιαίτερου project. Καλά raps, εξαιρετικά beats και ενδιαφέρουσες θεματολογίες… Τι άλλο να ζητήσει κανείς από ένα LP;
.
09. Shogun – Dragon
Επιτέλους, ο Shogun αποφάσισε να κυκλοφορήσει τον πρώτο του πραγματικό δίσκο. Το «Dragon» αποτελεί ένα από τα εντυπωσιακότερα electro releases, με τους φοβερούς trance ρυθμούς να μεταφέρονται άριστα στον ακροατή μέσα από γνωστά («Dragon», «Find Me») αλλά και λιγότερο γνωστά («Zanakarnd», «Meteor») κομμάτια. Οι επιλογές στους ερμηνευτές των vocalists έγινε με γνώμονα την ποιότητα και το συναίσθημα. Η μικρή συνολική διάρκεια ενδεχομένως να ξενίσει επειδή κάποιοι περίμεναν αυτόν τον δίσκο για περίπου τέσσερα χρόνια, αλλά η αλήθεια είναι ότι βοηθάει το LP να ξεχωρίσει από μία τυπική συλλογή ή ραδιοφωνική compilations. To «Dragon» ήρθε να επιβεβαιώσει το όνομα του Shogun δισκογραφική και η αλήθεια είναι πως το κατάφερε. Με εξαιρετικούς ανά διαστήματα trance ήχους και ένα ιδιαίτερα compact συναίσθημα, ο πρώτος δίσκος του γνωστού παραγωγού θα ικανοποιήσει στον απόλυτο βαθμό τους απαιτητικούς ακροατές της ηλεκτρονικής σκηνής.
.
08. YG – Crazy Life
Πάντα υποτιμούσα τις δυνατότητες του YG, αλλά φέτος με διέψευσε. Το «My Krazy Life» δεν είναι απλώς ένα πολύ καλό album για το 2014, αλλά αποτελεί μία από τις καλύτερες Hip-Hop κυκλοφορίες των τελευταίων ετών. Ο Young Gangsta καταφέρνει μαζί με τον παραγωγό Dj Mustard να «ζωγραφίσει» τις σκληρές εικόνες του Compton μέσα σε περίπου 47 λεπτά, θυμίζοντας εποχές «Doggystyle». Στο πρώτο πραγματικό κομμάτι του LP, «BTP», οριοθετούνται τα πάντα: G-Funk-synthesizer, ατάκες για το «Bompton» και ένα καλλιτεχνικό ύφος που αντισταθμίζει τέλεια παλαιότερες συνταγές με φρέσκους ρυθμούς. Ακόμα και τα flows του YG ακούγονται άκρως μελωδικά και μεταδίδουν στον ακροατή το άγχος, την αγωνία και την αυτοπεποίθηση ενός MC προσπαθεί να εξιστορήσει με μαεστρία μία 24ωρη πλοκή. Το «My Krazy Life» μπορεί να μην αποτελεί ένα άριστο και αψεγάδιαστο concept album, αλλά παραμένει καθ’όλη την διάρκεια ενδιαφέρον και δραστήριο. Μία δράση που μπορεί να εμφανιστεί μόνο σ’ έναν West Coast δίσκο όπως αυτός εδώ, όπου τα κυνηγητά με τους gangbangers και την αστυνομία δίνουν και παίρνουν: «Let‘s hurry up and leave/ I feel the police near us» . Μην κάνετε το λάθος και δεν δώσετε σε αυτό το album την προσοχή που αξίζει, πρόκειται για ένα πραγματικό rap-highlight.
.
07. Caribou – Our Love
Ο μαθηματικός που έγινε παραγωγός επέστρεψε μ’ έναν νέο δίσκο, αποσπώντας εξαιρετικές κριτικές από τα περισσότερα Μέσα. Προφανώς και όχι άδικα, αφού το «Our Love» ενθουσιάζει από πολλές απόψεις. Ο Caribou συναρμολόγησε ένα πακέτο που συνδυάζει τον ηλεκτρονικό ήχο με Soul επιρροές, τα house-basslines με όμορφα και χαλαρά vibes. Δεν γίνεται να μην ερωτευτείς το «All I Ever Need» ή να μην εντυπωσιαστείς από τον πανέμορφο «επίλογο» με τίτλο «Your Love Will Set You Free». Όλα αυτά συνθέτουν ένα Electro-Pop album (αν και το «αδικεί» ο όρος αυτός) με μία ποιοτική βάση η οποία δίνει την δυνατότητα σ’ έναν πολυτάλαντο παραγωγό να ακολουθήσει τους καλλιτεχνικούς του ορίζοντες. Ο Dan Sνaith ηχογράφησε μία άκρως συναισθηματική δισκογραφική κυκλοφορία, με μία μινιμαλιστική προσέγγιση στα beats και με μπόλικους ήχους να εμπλουτίζουν το πανέμορφο «Our Love».
.
06. Freddie Gibbs & Madlib – Piñata
Αν ρωτήσεις τον μέσο Hip-Hop ακροατή γύρω από τους δίσκους που ξεχώρισαν το 2014, οι 9 στους 10 θα σου αναφέρουν το «Pinata». Και όχι άδικα, μιας και πρόκειται για μία από τις ποιοτικότερες κυκλοφορίες της φετινής σεζόν. Από την μία έχουμε τον πολύ καλό στιχουργό Freddie Gibbs, με το σοβαρό του ύφος και με την «βαριά» μετάδοση των raps του στον ακροατή και από την άλλη έναν υπερβολικά έμπειρο παραγωγό, με πάρα-πάρα πολλά beats στο παλμαρέ του, τον Madlib. Όταν έχεις λοιπόν δύο «θηρία» της σκηνής να συνεργάζονται στο στούντιο για την ηχογράφηση ενός ολοκληρωμένου LP, το αποτέλεσμα είναι μάλλον αναμενόμενο. Ο Freddie Gibbs και ο Madlib βρίσκονται σε πλήρη αρμονία: τα σκληρά raps του Gibbs που δεν στοχεύουν στο αόριστο hardcore Hip-Hop, αλλά στην ουσιαστική δημιουργία εικόνων των σκοτεινών δρόμων της και οι ατμοσφαιρικές παραγωγές του Madlib που τονίζουν το ύφος των των στίχων του συμπαίκτη του.
Το «Pinata» στηρίζεται στην πετυχημένο φόρμουλα των… «MadGibbs». Είτε ακούς κομμάτια γύρω από το άσχημο παρελθόν του Αμερικανού MC που έχασε τα πάντα εξαιτίας της φυλακής, είτε τον παρακολουθείς να rapάρει για μία χαλαρή μέρα σε κάποιο εστιατόριο, ο φίλος του έχει την σωστή ηχητική φόρμουλα για να μεταδώσει στον ακροατή αυτό που πρέπει, έτσι όπως πρέπει. Χαρακτηριστικά loops,βαριά μπάσα και μπόλικα soul samples: όλα αυτά βρίσκονται σ’ ένα album που μεταφέρει άριστα την γκρίζα πραγματικότητα μέσα από δυναμικές μπάρες και ιδιαίτερα ενδιαφέροντα beats.
.
05. Big K.R.I.T. – Cadillactica (REVIEW)
Είχα καιρό να ακούσω ένα τόσο καλό southern album που να ακροβατεί τέλεια ανάμεσα σε διάφορα μουσικά στοιχεία: mainstream singles, σοβαρά κομμάτια, χαλαρές συνεργασίες και «βρώμικα» bangers του Νότου με γνωστά feats. Όλα αυτά βρίσκονται στο δεύτερο ολοκληρωμένο LP του Big K.R.I.T., ενός ιδιαίτερου καλλιτέχνη, με ιδιαίτερες ικανότητες τόσο σε στίχους όσο και σε παραγωγές.
.
04. PRhyme (Dj Premier & Royce Da 5’9) – PRhyme
Dj Premier σημαίνει «Hip-Hip- history» και Royce Da 5’9 «skills». Όταν έχεις αυτά τα δύο συστατικά, όποια συνταγή και αν ακολουθήσεις, το «γεύμα» θα πετύχει. Tο «PRhyme» πετυχαίνει εκεί που αποτυγχάνουν πολλοί μοντέρνοι rap δίσκοι: lyrics & beats. Ο Royce Da 5’9 rapάρει σε υψηλό επίπεδο, πάνω στις παραδοσιακές παραγωγές του βετεράνου beatmaker. Σύμφωνοι, μεγάλες εκπλήξεις δεν υπάρχουν και τα περισσότερα που μας παρουσιάζονται σε αυτά τα 34 λεπτά αποτελούν γνωστές καλλιτεχνικές προσεγγίσεις. Γι’ αυτό και δεν θα κακίσω κάποιον απαιτητικό ακροατή που μπορεί να ήθελε να ακούσει κάτι παραπάνω, κάτι που θα τον κάνει να εντυπωσιαστεί σ’ έναν τόσο compact LP από άποψη συνολικής διάρκειας.
Υπάρχουν βέβαια κάποια tracks που θα αποτελέσουν highlights της φορητής συσκευής σας, όπως τα «U Looz», «You Should Know» και «Courtesy», αλλά και ένα-δύο tracks που δεν θα αντέξουν απαραίτητα στον χρόνο. Το «PRhyme» προσφέρει ακριβώς αυτό που θα περίμενε κάποιος από μία συνεργασία ανάμεσα στους Dj Premier και Royce Da 5’9″, χωρίς να πειραχτεί το παραμικρό στα στοιχεία που τους κάνανε γνωστούς και αγαπητούς στο Hip-Hop κοινό.
.
03. Flying Lotus – You’re Dead
«Τι είναι αυτό το Flying Lotus ρε φίλε για το οποίο μιλάνε όλα τα sites;» Μία συνηθισμένη ερώτηση, αν και το συγκεκριμένο καλλιτεχνικό όνομα δεν αποτελεί πλέον κάποιο μεγάλο μυστικό. Ο 31χρονος μας βομβαρδίζει με προοδευτικούς ήχους και παραγωγές που τις χαρακτηρίζουν experimental-electro-hip-trip-hop-fuzion-jazz-funcadelic και δεν ξέρω εγώ πως αλλιώς, αλλά αυτό που μετράει είναι το αποτέλεσμα. Και με το «You’re Dead» καταλαβαίνεις ότι δεν χρειάζεται να βρεις κάποια ταμπέλα για να χαρακτηρίσεις ντε και καλά τον νέο δίσκο του Flying Lotus όταν θα βρίσκεσαι σε μία μουσικόφιλη παρέα. Φτάνει να πεις ότι ο άνθρωπος παράγει ενδιαφέρουσα και καλή (με «Κ» κεφαλαίο) μουσική. «I can see the darkness in me and it’s quite amazing/Life and death is no mystery and I wanna taste it.». Σύμφωνοι το παραπάνω στιχουργικό απόσπασμα ακούγεται πιο «μαύρο» και «σκοτεινό» απ’ οτιδήποτε άλλο θα βρει κανείς σε αυτή την ηχητική κατεύθυνση, αλλά παραγωγικά υπάρχουν αρκετά κομμάτια που προσφέρουν και μία πιο «θετική» προσέγγιση (χωρίς να σημαίνει αυτό ότι απουσιάζει ο «μελαγχολικός» τόνος) η οποία φρεσκάρει το μουντό και εν μέρει σκοτεινό ύφος του album.
Ο Flying Lotus είναι από τους κορυφαίους παραγωγούς της εποχής μας γιατί προσπαθεί συνεχώς να γίνει πιο ενδιαφέρων σαν μουσικός, σαν καλλιτέχνης και ίσως και σαν άνθρωπος. Το «You’re Dead» ικανοποιεί και σαν σύνολο και σαν αποσπασματική ακρόαση, επειδή βασίζεται σ’ έναν ξεχωριστό αλλά και άκρως απαιτητικό ήχο.
.
02. Ghostface Killah – 36 Seasons (REVIEW)
O Ghostface Killah δεν ηχογραφεί albums, «σκηνοθετεί» φανταστικές ιστορίες. Η φετινή του μουσική «ταινία» σε ρίχνει με το καλημέρα σ’ έναν κόσμο με gangsters και υπερβολικές ιστορίες. Αυτή η έξτρα δόση φαντασίας κάνει όμως τους δίσκους του Ghostface να ξεχωρίζουν από τα υπόλοιπα, κοινά LPs. Φυσικά και όλα αυτά δεν θα μπορούσαν να παρουσιαστούν με τον τρόπο με τον οποίο παρουσιάζονται, αν δεν είχαμε να κάνουμε με τον καλύτερο Hip-Hop storyteller της γενιάς μας.
.
01. El-P + Killer Mike – Run the Jewels 2
Είναι η πρώτη φορά που δυσκολεύομαι τόσο πολύ στην ανακήρυξη του καλύτερου album της χρονιάς, μιας και από την πρώτη πεντάδα θα μπορούσε να βρίσκεται ο οποιοσδήποτε στην κορυφή. Όλος αυτός ο πρόλογος όμως, δεν ακυρώνει την αστείρευτη πηγή έμπνευσης αυτών των δύο καλλιτεχνών, οι οποίοι δημιούργησαν ένα από τα πιο ενδιαφέροντα Hip-Hop δίδυμα των τελευταίων ετών. Το περσινό τους project μας εντυπωσίασε με τις περίεργες, ιδιαίτερες παραγωγές του El-P και τις φανταχτερές ρίμες του Killer Mike. Φέτος επαναλαμβάνουν τα παραπάνω με την ίδια όρεξη και ακόμη μεγαλύτερη συνοχή. Αυτός είναι ίσως και ο λόγος για τον οποίο έβαλα το «Run The Jewelz 2» στην κορυφή της κορυφής. «This Run The Jewels is murder, mayhem, melodic music.» Πράγματι, η απόδοση των δύο αυτών φιγούρων κάνει τους ανταγωνιστές τους να «κοκκινίζουν». Πιάνα, βαριά μπάσα, ήχοι που αλλάζουν ανά πάσα στιγμή και οι οποίοι ζητούν την απόλυτη αφοσίωση του ακροατή για να κατανοήσει το τι ακριβώς γίνεται σε αυτό το album.
Οι Run The Jewelz ξεχωρίζουν από τους υπόλοιπους γιατί σου «πετάνε» άναρχα beats με σκληρά lyrics με την ταχύτητα ενός πολυβόλου. Σύμφωνοι, φέτος δεν πρόκειται να εκπλαγείτε όπως πέρσι όπου οι περισσότεροι από εμάς δεν ξέραμε τι ακριβώς μας περίμενε στον πρώτο κοινό δίσκο των Killer Mike και El-P, αλλά φέτος υπάρχει ένα πιο στιβαρό concept, μία πιο ελεγχόμενη ομογένεια, χωρίς φυσικά να χάνει κάτι από το βρώμικο και άναρχο ύφος του. Το «Run The Jewelz 2» δεν συμβιβάζεται με κανέναν δισκογραφικό «κανόνα» πλην της συνολικής διάρκειας η οποία κρατείται σε σωστά επίπεδα. Πρόκειται για μία αποκλειστική εμπειρία, μία ακρόαση που θα σας τοποθετήσει στα μυαλά δύο ανθρώπων που ψάχνονται συνεχώς για κάτι καλύτερο, κάτι καινοτόμο, κάτι που να τους εξυψώνει από την μάζα της μουσικής βιομηχανίας. Όσοι δεν έχετε τσεκάρει ακόμη το συγκεκριμένο LP, ετοιμαστείτε για μία επιθετική χορήγηση ποιότητας, τόσο από άποψη λυρισμού, όσο και από άποψη ήχου και παραγωγικών ιδεών.
.
Honorable Mention
Step Brothers – Alchemist & Evidence – Lord Steppington
deadmau5 – while(1<2)
Schoolboy Q – Oxymoron
Vince Staples – Hell Can Wait
DJ Quik – The Midnight Life
Azaelia banks Broke With Expensive Taste
Dilated Peoples – Directors of Photography
.
Μεγαλύτερη απογοήτευση
The Roots – …And Then You Shoot Your Cousin (REVIEW)
