Όταν to 2003 ο Jay-Z rappαρε στο «Lost One» «But she loves her work more than she does me/And honestly, at twenty-three/I would probably love my work more than I did she» περιέγραφε ένα κύριο χαρακτηριστικό της τωρινής γυναίκας του (και τότε σχέσης του) Beyonce. Η Αμερικανίδα σούπερ σταρ ήταν πάντοτε ερωτευμένη με την δουλειά της, σε βαθμό που δεν είχε πρόβλημα να θυσιάσει και την προσωπική της ζωή για χάρη της καριέρας της.
Από τότε που κυνήγησε την σόλο καριέρα, κατάφερε να αναρριχηθεί στην κορυφή της RnB και της παγκόσμιας μουσικής σκηνής ως το μεγάλο όνομα. Λίγο η εξαιρετική φωνή της, λίγο το αυτάκι που είχε για τα μεγάλα hits, δεν ήθελε και πολύ για να κατακτήσει όλα αυτά τα βραβεία και την αναγνώριση από το κοινό.
Ο νέος της δίσκος «BEYONCE» κυκλοφόρησε ξαφνικά και με στόχο να συνεχίσει όλο αυτό το σκηνικό που περιγράφω πιο πάνω: μπαλάντες που τονίζουν την δυναμική φωνή της, μεγάλες συνεργασίες που συμπεριλαμβάνουν προφανέστατα τον άντρα της και -εννοείται- singles που στοχεύουν να κατακτήσουν τα charts σε χρόνο dt.
Πέρα όμως από τα προφανή πράγματα που θα μπορούσα να προβλέψω ακούγοντας μονάχα το κολλητικό «Drunken Love» (με catcy παραγωγή από Detail), ο δίσκος έχει έναν πολύ προσωπικό τόνο. Οι στίχοι των κομματιών δημιουργούν σαν σύνολο ένα πολύ κοντινό πλάνο της προσωπικής ζωής της Beyonce, που φτάνει από τα παιδικά της χρόνια μέχρι την κόρη της αλλά και το πώς την… συνέλαβε.
Ναι, σωστά καταλάβατε! Το γεγονός ότι έγινε μανούλα δεν πάει να πει ότι αποβάλει από πάνω της ένα από τα βασικά συστατικά της μουσικής σκηνής που ξεκίνησε να υπηρετεί, που δεν είναι άλλο από το sex και την ερωτική πράξη γενικότερα. Υπάρχουν κομμάτια που αγγίζουν την ερωτική θεματολογία, είτε μ’ έναν πιο ρομαντικό τόνο, είτε μ’ έναν πιο shocking τρόπο, με το «Blow» να γράφει ιστορία ως το πιο ανάλαφρο και χαζοχαρούμενο track που σχετίζεται με την «oral» πλευρά της αγαπημένης ενασχόλησης της ανθρωπότητας. Δώστε βάση στους στίχους και προσέξτε τι θα τραγουδάτε φωναχτά στο μετρό ή στο λεωφορείο, γιατί λίγο η καλή παραγωγή, λίγο το καλοδιατηρημένο hook, δεν θέλει και πολύ…
Πέρα όμως από τον χαβαλέ, το album προσφέρει όντως μία ματιά στον χαρακτήρα της Beyonce, ακουμπώντας πολλά θέματα. Ακόμα και ο τρόπος που αντιμετωπίζεται αυτό το kinky στοιχείο, διαφέρει με αντίστοιχες δουλειές του παρελθόντος. Τα πάντα απορροφούνται σωστά στο concept του «BEYONCE» γιατί ακολουθεί (θεματολογικά πάντα) μία σταθερή γραμμή. Από αυτή την άποψη λοιπόν, έχουμε να κάνουμε με το πιο personal CD της Beyonce, τουλάχιστον απ’ όσο θυμάμαι εγώ. Αυτό δίνει ένα έξτρα ενδιαφέρον στο δισκογραφικό comeback της Αμερικανίδας, γιατί η συγκεκριμένη τραγουδίστρια είχε κατά την άποψή μου ένα βασικό πρόβλημα. Οι περισσότεροι δίσκοι της ήταν ως προς τα lyrics τους απρόσωποι. Ναι, ήταν τίγκα στα hits και στις συνεργασίες που σε έκαναν να χορεύεις στα clubs ή να σιγοτραγουδάς στο σπίτι σου, αλλά ποτέ μου δεν ένιωθα ότι ουσιαστικά ξέρω κάτι για την συγκεκριμένη ερμηνεύτρια και το πώς σκέφτεται. Πιο πολλά μάθαινα από τον Jay-Z για εκείνην, παρά από την ίδια.
Και σε συνδυασμό με τα εξαιρετικά γι’ άλλη μια φορά vocals της, σαν ακροατής νιώθεις αυτό το πάθος που βγάζει στο μικρόφωνο από την πρώτη ως την τελευταία στιγμή. Έχει και τα κλασικά gimmicks με τις ηχογραφήσεις της κόρης της ή από παλιότερα ντοκουμέντα, όταν κέρδιζε σε πολύ νεαρή ηλικία διάφορα ηχητικά βραβεία. Όλα αυτά όμως, συνθέτουν ένα περιβάλλον που θεωρώ ότι θα ικανοποιήσει περισσότερο απ’ όλους τους fans της τραγουδίστριας. Οι υπόλοιποι μπορεί και να μην καταλάβουν ιδιαίτερες διαφορές, γιατί αντικειμενικά πάντα «το είχε» το έξυπνο γράψιμο των στίχων, συν ότι συνεργαζόταν με τους καλύτερους hook-makers της αγοράς (βλέπε The-Dream).
Εκεί που μου τα χαλάει ο δίσκος είναι σε μερικές μουσικές επιλογές. Τραγούδια όπως τα «Partition» και «***Flawless» είναι για καμιά Cassie, Nicki Minaj ή Rihanna όταν έχει όρεξη να παίξει τον ρόλο της βασίλισσας των Μασάι. Καταλαβαίνω την ανάγκη αυτού του πιο sexy-dark club beat, αλλά εκτός από το γεγονός ότι είναι μέτρια παραγωγικά, δεν έχουν θέση ανάμεσα στα πολύ ωραία «Superpower» και «Mine» με τους Frank Ocean και Drake (ο οποίος αναλαμβάνει γι’ άλλη μια φορά τον ρόλο του «ρομαντικούλη»)
Αν μπορέσετε να παραβλέψετε 2-3 ηχητικά παραστρατήματα όπως εγώ και εφόσον σας αρέσει η καλή mainstream RnB, το «BEYONCE» θα μπει πολύ ψηλά στην λίστα σας. Έχει μία καλλιτέχνιδα με φωνάρα, κάποια πανέμορφα κομμάτια και ένα προσωπικό συναίσθημα που υπογραμμίζει με τον καλύτερο τρόπο το κεντρικό μήνυμα του τίτλου του album. Η Beyonce δεν μας απογοήτευσε με την ξαφνική της επανεμφάνιση και απ’ ότι φαίνεται της έκανε πολύ καλό το επαγγελματικό διάλειμμα λόγο της μπέμπας, προσφέροντας 66 σουπερ λεπτά.
Υ.Γ.: To συγκεκριμένο project έρχεται μαζί με οπτικοακουστικό υλικό, συνολικού μεγέθους 1.2 γίγα, το οποίο ντύνει τον όλο δίσκο με μία visual μορφή. Όλο το πακέτο μπορείτε να το κάνετε δικό σας μέσω iTunes:
Βαθμολογία:
Κομμάτια Που Ξεχώρισαν: «Pretty Hurts», «Drunk in Love», «Blow», «Mine», «Superpower»
Tracklist:
01. Pretty Hurts
02. Haunted
03. Drunk in Love (feat. Jay Z)
04. Blow
05. No Angel
06. Partition
07. Jealous
08. Rocket
09. Mine (feat. Drake)
10. XO
11. ***Flawless (feat. Chimamanda Ngozi Adiche)
12. Superpower (feat. Frank Ocean)
13. Heaven
14. Blue (feat. Blue Ivy)
