Υπάρχει Example χωρίς «Changed The Way You Kissed Me»? Προφανώς και υπάρχει, τουλάχιστον αυτό απέδειξε στην μετέπειτα πορεία του. Ο 30χρονος συνέχισε να κρατάει το buzz γύρω από το όνομα του με καλά singles, καλοδουλεμένες συνεργασίες, αλλά χωρίς να επαναληφθεί η επιτυχία του super hit του 2011. Αυτός ο άνθρωπος έχει όμως όλα τα φόντα για να παραμείνει ενδιαφέρον σαν καλλιτέχνης ακόμα και χωρίς πολυπλατινένιες επιτυχίες. Έχει τις δυνατότητες να προσφέρει πλούσια σε στυλ μουσική η οποία δανείζεται στοιχεία από διαφορετικές ηχητικές επιρροές με έναν πολύ σωστό τρόπο. Ή μήπως όχι?
Το «Evolution of Man» υπόσχεται μία καλλιτεχνική εξέλιξη του ίδιου του Example, αλλά το concept δείχνει να έμεινε στην μέση. Πράγματι, υπάρχουν μερικές διαφοροποιήσεις σε σχέση με το προπέρσινο «Playing In The Shadows» αλλά όχι αρκετές για να δικαιολογήσουν αυτόν τον τίτλο. Ακόμα και αν αναφέρεται στον εαυτό του ως άνθρωπο και τις επαγγελματικές αλλαγές που βίωσε ο Example σαν ερμηνευτής, κάτι τέτοιο δεν βγαίνει εύκολα προς τα έξω μέσω των στίχων του.
Στίχοι οι οποίοι μεταφέρονται στον ακροατή με τους ίδιους τρόπους, τραγουδώντας και rapάρωντας. Αντικειμενικά, ακόμα και τα raps του είναι σχετικά καλά και σίγουρα προτιμάω να ακούω για έναν ολόκληρο δίσκο αυτόν τον «Pop-MC», παρά τους Flo Rida και Pitbull. Το γεγονός ότι δεν είναι όμως ένας 100% rapper και ότι κάνει μία μουσική που μιλάει κυρίως με τον εντυπωσιασμό στις καρδιές των teenagers (max 25ρηδες), τον αναγκάζει να κρατάει λίγο πιο χαμηλά το λυρικό του επίπεδο.
Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό, αφού πιστεύω ότι είναι πιο βασικό να «δένει» το ύφος των κομματιών μεταξύ τους. Και είναι λογικό να μην του βγαίνουν τα raps σε όλα τα κομμάτια στρωτά όπως στην περίπτωση «Come Taste The Rainbow» από την στιγμή που χώθηκε σε ηλεκτρονικούς και ροκ ρυθμούς. Χρειαζόταν καλές παραγωγές που θα τον βοηθήσουν να παντρέψουν το τραγούδι με το MCing μ’ έναν αρμονικό ή έστω κολλητικό τρόπο. Κάτι που δεν έγινε σε αρκετά σημεία του δίσκου.
Τα beats του φιλοξενούν φέτος ένα πιο ροκ πρόσωπο το οποίο δίνει μία έξτρα κινητικότητα στο δισκογραφικό παρουσιαστικό του Example, αλλά συγχρόνως του αφαιρεί και λίγο από το replay value που έχει σαν καλλιτέχνης. Δεν υπάρχουν πολλά τραγούδια που θα καταφέρουν να αντισταθούν στο πέρασμα του χρόνου, είτε εξαιτίας προβλέψιμου ρεφρέν («Close Enemies»), είτε επειδή πολύ απλά κινούνται σε μέτρια έως συμπαθητικά ηχητικά πλαίσια ( «Perfect Replacement», «Crying Out for Help»).
Γι’ αυτό τον λόγο υπάρχουν και τρία-τέσσερα κομμάτια που ξεχωρίζουν από το πρώτο κι όλας ολοκληρωμένο session («Snakeskin», «All My Lows», «The Evolution of Man»), με το «We’ll Be Coming Back» να κλέβει σχετικά εύκολα την παράσταση. Ένα track στο οποίο ο ίδιος του είναι ο «φιλοξενούμενος» του Calvin Harris!
Έτσι, δεν μου προκαλεί μεγάλη εντύπωση ότι μου άρεσε περισσότερο η Deluxe έκδοση. Οι επιπλέον συνεργασίες με ονόματα όπως Laidback Luke και AN21 & Max Vangeli προσφέρουν το βάθος που έλειπε από τον τέταρτο προσωπικό δίσκο του Example ο οποίος παρουσίασε ένα album που σε αφήνει με ανάμικτα συναισθήματα.
Bαθμολογία:
Standart Edition:
Deluxe Edition:
Κομμάτια Που Ξεχώρισαν: «All My Lows», «The Evolution of Man», «Snakeskin», «We’ll Be Coming Back»
Tracklist:
1. ‘Come Taste the Rainbow’
2. ‘Close Enemies’
3. ‘Perfect Replacement’
4. ‘Crying Out for Help’
5. ‘Queen of Your Dreams’
6. ‘Say Nothing’
7. ‘All My Lows’
8. ‘The Evolution of Man’
9. ‘One Way Mirror’
10. ‘Snakeskin’
11. ‘Blood from a Stone’
12. ‘Are You Sitting Comfortably?’
13. We’ll Be Coming Back (Calvin Harris feat. Example)
Deluxe Edition:
14. “Let’s Be Fucking Stupid”
15. “Someone To Die For” (Example & Dillon Francis)
16. “Whisper” (Example vs. AN21 & Max Vangeli)
17. “Eutopia (Fade Away)” (Example & Laidback Luke)
18. “Daydreamer” (Flux Pavilion feat. Example)
19. “Say Nothing” (Hardwell & Dannic Remix)
20. “Close Enemies” (Joker Remix)
21. “Close Enemies” (Dyro Remix)
