Κριτική Δίσκου: Coldplay – Mylo Xyloto

Ο νέος δίσκος των Coldplay ήταν εύκολα η κυκλοφορία με το μεγαλύτερο buzz τους τελευταίους δύο μήνες. Το όνομα τους πουλάει πάντοτε, γιατί ο κόσμος γνωρίζει ότι κουτσά – στραβά, θα το κάνουν το θαύμα τους. Αυτή την φορά, δεν είχαν ένα «Viva La Vida» για να τους εκτοξεύσει στα charts, αλλά έχουν τον κόσμο που τους στηρίζει σ΄ότι και να κάνουν. Είτε τους συμπαθεί κανείς είτε όχι, είναι δύσκολο να αρνηθεί κανείς ότι έχουν κάνει το δικό τους κομμάτι στην μουσική γενικότερα τα τελευταία χρόνια. Το «Mylo Xyloto» έρχεται με αρκετές υποσχέσεις και με στόχο να ικανοποιήσει έναν μεγάλο αριθμό ακροατών από το πρώτο ως και το τελευταίο λεπτό.

Κλασσικό intro, κλασσικές εναλλαγές μεταξύ των μεμονωμένων τραγουδιών, αλλά όχι και τόσο κλασσικό «Coldplay-υφάκι». Το τελευταίο λίγο πολύ το περίμενα, μιας και τόνιζαν σε σχεδόν όλες τις συνεντεύξεις τους ότι θα υπάρχουν αρκετές αλλαγές. Κατά την άποψη μου, δεν ακούω κάποιες τρομακτικές διαφοροποιήσεις και σίγουρα δεν ανακάλυψα to «old school American graffiti» στα lyrics τους.

Αυτό που κάνει «μπαμ», είναι η στροφή του γκρουπ σε πιο ροκ αλλά και ηλεκτρονικά στοιχεία, σε παραγωγές που είναι (ακόμα) πιο εύκολες στο αυτί του μέσου ακροατή. Πάντοτε ήταν μία (ποιοτική) μουσική για την μάζα, αλλά αυτή την φορά προσπάθησαν να ακολουθήσουν διαφορετική πορεία απ’ ότι τους είχαμε συνηθίσει. Δεν πέταξαν από πάνω τους την ταυτότητα που δημιούργησαν οι ίδιοι για τους εαυτούς τους, προσπάθησαν όμως να βάλουν νέα «υλικά» στην ήδη υπάρχουσα συνταγή. Πρόκειται όμως ακόμα για το ίδιο «γλυκό».

Το «Charlie Brown» είναι Coldplay, ή πιο σωστά, είναι η μουσική που κάνουν εδώ και χρόνια. Αυτά τα δυο – τρία κομμάτια υπάρχουν για να κρατήσουν αυτό το προσωπικό κλίμα και αυτή την γνωστή εικόνα που τόσο πολύ έχει αγαπηθεί. Όχι, δεν θα βρείτε κάποιο τραγούδι που θα λάβει πιστεύω το ίδιο airplay με τα «Yellow», «In My Place» κτλ. Υπάρχει όμως το «Paradise»…

Το κομμάτι είναι μακράν το πιο ενδιαφέρον τραγούδι που έχουν δημιουργήσει ως μουσικό σχήμα και μακάρι να είχαν προσφέρει περισσότερες τέτοιου είδους παραγωγές. Είναι ένας ήχος αυθεντικός, γνήσιος και πάνω απ΄ όλα εντυπωσιακός. Υπό άλλες συνθήκες θα έχει ξεπεράσει όλα τα υπόλοιπα tracks και θα είχε ουσιαστικά υποβαθμίσει τον δίσκο ως σύνολο. Στην περίπτωση του «Mylo Xyloto» δεν δημιουργήθηκε αυτό το πρόβλημα, μιας και το album βασίζεται κυρίως στην εικόνα που βγάζει μ’ όλα τα κομμάτια μαζί.

Ένα αρμονικό, ώριμο και αρκετά ήρεμο CD, που δεν έχει απαραίτητα κάποιο track που θα το προσπεράσω, αλλά από το οποίο θα ήθελα και το κάτι παραπάνω. Το ακόμα πιο mainstream πλάνο που σχεδιάστηκε γι’ αυτή την κυκλοφορία φαίνεται ότι βγήκε στους Coldplay, θα μπορούσαν όμως να βάλουν τις βάσεις και για έναν δίσκο ο οποίος θα συζητιόταν για αρκετά χρόνια στο μέλλον. Έχουν όρεξη να πειραματιστούν, έχουν και τις ικανότητες, αλλά κάτι τους κρατάει πίσω για μία πλήρη μετάλλαξη.

Στο «Princess Of China» συνεργάζονται με την Rihanna, μία τραγουδίστρια που έχει την φωνή για να κάνει μία τέτοια κίνηση, αλλά που στα χαρτιά φαινόταν ως ένα δύσκολο στοίχημα για το γκρουπ, λόγω εντελώς διαφορετικών αντιλήψεων πάνω στις παραγωγές που θέλουν να «πατάνε». Κι όμως, ο ήχος και το project γενικότερα τους βγήκε, με το τελικό αποτέλεσμα να «ταρακουνάει» κάπως το «Mylo Xyloto» λίγο πριν την πολύ ήσυχη ατμόσφαιρα που ακολουθεί.

Όσο για εκείνους που ξίνισαν όταν άκουσαν το sample του Peter Allen στο «Every Teardrop Is A Waterfall», τους έχω νέα: Το sampling χρησιμοποιείται εδώ και 40 κάτι χρόνια! Θα μπορούσα να εξηγήσω τι είναι το sampling, τις διαφορές του με τα covers και άλλα ωραία, αλλά αυτό είναι ένα review για το πάρα πολύ καλό CD των Coldplay και όχι «Η ιστορία των μουσικών παραγωγών, Vol.1».

Το «Mylo Xyloto» είναι σαν μία εντυπωσιακή μουσική παράσταση, με πολλά ωραία φώτα που στην αρχή σε θαμπώνουν (με την καλή έννοια) και όταν καταλαγιάσει ο δυνατός ήχος των beats, καταλαβαίνεις ότι έχεις έναν δυνατό δίσκο που ανήκει σίγουρα στα καλύτερα της χρονιάς. Δεν θα αλλάξει τα παγκόσμια δεδομένα ούτε τις ισορροπίες που υπάρχουν, μπορεί και να μην επηρεάσει και κανέναν νέο καλλιτέχνη στην τελική. Τονίζει όμως γι’ άλλη μια φορά μέσα από τις ενορχηστρώσεις του και τα εξαιρετικά φωνητικά του Chris Martin, τους λόγους για τους οποίους έχει αγαπηθεί τόσο πολύ από το κοινό σε κάθε γωνία της γης.

Βαθμολογία:

Κομμάτια Που Ξεχώρισαν: «Paradise», «Charlie Brown», «Princess Of China», «Up In Flames»

Tracklist:

Paradise