Ο Jamie Foxx είναι γνωστός κυρίως για τις υποκριτικές του ικανότητες. Στην Αμερική όμως, τον γνωρίζουν αρκετά καλά και για τις μουσικές του επιδώσεις και όχι άδικα. Το 2005 είχε βγάλει έναν από τους πιο σοβαρούς R&B δίσκους εκείνης της χρονιάς («Unpredictable»), στηριζόμενος τόσο πάνω στην επιτυχία της ταινίας «Ray» όσο και στην συμμετοχή του τεράστιου «Slow Jamz». Από τότε λοιπόν, κατάφερε και έδωσε στον κόσμο ένα από τα μεγαλύτερα hits του 2009 («Blame It»), αλλά χωρίς να έχει την ίδια σταθερή απόδοση και στο αντίστοιχο ολοκληρωμένο album. Φέτος και μετά από αλλεπάλληλες καθυστερήσεις, καλείτε να αποδείξει ότι η ανοδική πορεία του πριν από πέντε χρόνια δεν ήταν τυχαία.
.
Οι συμμετοχές που είδα με προϊδέασαν ότι θα άκουγα αρκετές προσπάθειες για το εύκολο hit, αψηφώντας τις φωνητικές ικανότητες του Jamie Foxx. Ακριβώς αυτό συνέβαινε στις συνεργασίες με Soulja Boy, Rico Love και Gucci Mane, με τις συγκεκριμένες προσπάθειες να αφαιρούν οποιοδήποτε στοιχείο σοβαρού R&B ύφους. Ακουγόντουσαν περισσότερο σαν ηχογραφήσεις των συναδέλφων του με τον Jamie σαν feat, παρά το αντίστροφο (που θα ήταν και το λογικό). Σ’ όλα αυτά, έρχεται μία (νέα) εμμονή του καλλιτέχνη, η οποία όμως είναι εντελώς ξεπερασμένη: η χρησιμοποίηση του autotune. Μόνο και μόνο επειδή έπιασε σε τέτοιο βαθμό η περσινή του επιτυχία με τον T-Pain, είναι λάθος να συνεχίζει την προσπάθεια ανεύρεσης καινούργιου single με τέτοιες κουραστικές μεθόδους. Ακόμα και οι παραγωγές μοιάζουν υπερβολικά πολύ με μελωδίες άλλων κυκλοφοριών, με στόχο να κλέψουν την «μαγεία» των άλλων (τρανταχτό παράδειγμα το «Living Better Now» όταν το συγκρίνω με το «Beamer Benz Or Bentley» του Lloyd Banks).
Δεν θέλω να πω ότι είναι κακό το αποτέλεσμα, μάλιστα προβλέπω αρκετούς να γουστάρουν αυτή την συνεργασία με τον Rick Ross. Απλά δεν εμφανίζεται κάποια καινοτομία ή έστω μία βάση η οποία θα μπορούσε να αποδειχθεί σταθερή για τον Jamie Foxx. Δεν είναι ότι ξέχασε την τέχνη του αισθητικού τραγουδιού, γιατί με τον Drake «κεντάει» στο «Fall For Your Type», και στα «Gorgeous» και «Rejoice» πάει να το τουμπάρει το project και να το βάλει σε μία σωστή πορεία. Το καλό μουσικό 20λεπτο όμως, αν συνυπολογίσω και το «Winner» που’ ναι ένα συμπαθητικό single, δεν φτάνει για να με κρατήσει προσηλωμένο στην συνολική διάρκεια των 59 λεπτών. Ακόμα και την προσθήκη των 16 κομμάτιων την θεωρώ μία λάθος επιλογή από την στιγμή που ήθελε να συγκεντρωθεί στην δημιουργία πολλαπλών chart toppers. Καλό το γυναικείο-αισθησιακό talk, αλλά γίνετε εντελώς ανούσιο όταν επαναλαμβάνεται συνεχώς με τον ίδιο τρόπο. Ήθελε λίγο περισσότερο ρομαντισμό, περισσότερο κλασσικό flava με ήρεμο τόνο και μερικές πιο σοβαρές ενορχηστρώσεις που θα τονίσουν τα καλά φωνητικά του. Από την στιγμή όμως που και ο ίδιος δεν ήθελε να βγάλει το ταλέντο του προς τα έξω (επέλεξε το μηχανικό autotune για το 50% του δίσκου), τέτοιες παραγωγές θα ήταν άχρηστες.
Τι μας μένει λοιπόν? Ένα CD της σειράς, που δεν θυμίζει σε τίποτα το extravaganza στυλ παλαιότερων δουλειών του Foxx που κρύβει τέσσερις-πέντε καλές στιγμές για τον μέσο ακροατή. Στα μάτια μου φαντάζει μέτριο σαν ολοκληρωμένη δουλειά και αρκετά φλύαρο. Μερικοί που παρακολουθούν τα δρώμενα της R&B ακόμα πιο κοντά, θα φτάσουν στο σημείο να κρίνουν μέχρι και το highlight του δίσκου «Fall Your Type», αφού η έκδοση με τον Drake σαν βασικό τραγουδιστή ήταν ακόμα καλύτερη. Ένα πισωγύρισμα για τον έμπειρο star…
Βαθμολογία: 
Κομμάτια Που Ξεχώρισαν: «Winner», «Fall For Your Type», «Gorgeous»
Tracklist:
01. This Will Be (Intro)
02. Best Night Of My Life (Feat. Wiz Khalifa)
03. Living Better Now (Feat. Rick Ross)
04. Winner (Feat. Justin Timberlake, T.I.)
05. Freak (Feat. Rico Love)
06. Hit It Like This
07. Yep Dats Me (Feat. Ludacris, Soulja Boy)
08. Fall For Your Type (Feat. Drake)
09. Gorgeous
10. Let Me Get You On Your Toes (Interlude)
11. 15 Minutes
12. Sleeping Pill
13. Rejoice
14. All Said And Done
15. Sex On The Beach
16. Speak French (Feat. Gucci Mane)
.
Fall Your Type (Feat. Drake)
