Αυτή την περίοδο προσπαθώ να τελειώσω το (πολύ ενδιαφέρον μέχρι τώρα) βιβλίο του Jay-Z, και απ’ όλες τις αναφορές σ’ άλλους rappers μου έκανε εντύπωση αυτή στον Ghostface. Οι ικανότητες του είναι θρυλικές, λογικό να ανήκει στις αγαπημένες επιλογές των συναδέλφων του. Με σόλο δισκογραφία που θα ζήλευαν σχεδόν όλοι οι καλλιτέχνες της μουσικής βιομηχανίας («Ironman», «Fishcale», «Supreme Clientele»), συνεχίζοντας να έχει ενδιαφέρουσες ιδέες συνδυασμένες με τις λυρικές του ικανότητες («Ghostdini: Wizard of Poetry in Emerald City»).
.
«Η αρχή είναι το ήμισυ του παντός» και το «Purified Thoughts» είναι η αρχή για έναν «πωρωμένου» δίσκο. Μπορεί το sample να είναι γνωστό και να μην προσφέρει καμιά κρυμμένη έκπληξη, αλλά το beat είναι πάρα πολύ ταιριαστό με τις συμμετοχές των GΖΑ και Killah Priest. Γενικότερα, τα feats δούλεψαν εξαιρετικά, αν εξαιρέσω τους Jim Jones, Trife και Raekwon, οι οποία δεν ήταν κακοί, αλλά δεν πρόσφεραν και κάτι παραπάνω στα τραγούδια που εμφανίστηκαν. Δεν υπάρχει μόνο το κλασσικό Wu-παρουσιαστικό, αλλά και MCs που ξέρουν να δουλεύουν το μικρόφωνο: Joell Ortiz, Game, Black Thought, Busta Rhymes, Redman. Ειδικά για τον Busta, αδυνατούσα να θυμηθώ την τελευταία φορά που πέταξε ένα τόσο καλοστημένο κουπλέ, πράγμα που υπογραμμίζει την καλή χημεία που είχαν όλοι μεταξύ τους. Το κλίμα του «Apollo Kids» βοήθησε όχι μόνο τον Ghostface Killah να spitάρει σαν τρελός, αλλά και το μεγαλύτερο μέρος των rappers που πρόσθεσαν τις δικές τους σοβαρές μπάρες σε αυτό το project.
Λογικό λοιπόν, να θέλω να φιξάρω την προσοχή μου στις παραγωγές, γιατί συνήθως αυτές είναι ο κύριος παράγοντας όταν βγαίνει τέτοια λυρική ενέργεια και χημεία από τους MCs. Την αρχή την σχολίασα και η συνέχεια στην πρώτη τριάδα του δίσκου ήταν ηχητικά ποιοτικότατη. Το beat στο «Superstar» είναι ακριβώς αυτό που χρειαζόταν η συγκεκριμένη σύνθεση των καλλιτεχνών ώστε να λειτουργήσει ομαλά. Το «Black Tequilla» βγάζει Wu-Tang feeling όσο δεν πάει, με ένα sample που με τρελαίνει μαζί μ’ όλο το πακέτο. Δυστυχώς βρήκε και έκανε ένα διάλειμμα εντυπωσιασμού στην χειρότερη δυνατή στιγμή. Πάνω που ετοιμάζομαι να ακούσω τους Joell Ortiz και The Game να προσφέρουν απλόχερα στο κομμάτι Drama (κάτι που εν τέλει το έκαναν), έρχομαι σε επαφή με μία πολύ μέτρια ενορχήστρωση. Μία παραγωγή που κλέβει όλο το βαρύ ύφος που θα ήθελα να συναντήσω και δεν τονίζει σε καμία περίπτωση το πνεύμα της συνεργασίας αυτών των τριών ανθρώπων και την ενέργεια που ξέρουν να διοχετεύουν από τις δημιουργίες τους. Το beatακι γίνετε ακόμα πιο «ενοχλητικό» όταν αμέσως μετά σκάει το φοβερό «2getha Baby», με την μουσική ιδέα να «φωνάζει» τις Motown εποχές (άλλωστε μιλάμε για τους τεράστιους «Intruders» και το «Together Baby»). Δεν μπορώ να περιγράψω το πόσο γουστάρω τον Ghostface σε τέτοιου είδους προσπάθειες και καταλαβαίνω ότι στις περιπτώσεις όπου οι παραγωγές εκπληρώνουν την αποστολή τους, το «Apollo Kids» απογειώνεται.
Σαν να μην έχει περάσει μία μέρα, έτσι ακριβώς «χώνει» ο Ghostface Killah σε όλα τα tracks. Φαίνεται ότι είχε τρομακτική όρεξη για την ηχογράφηση του LP και ας μου φάνηκε το δεύτερο 20λεπτο λιγότερο καλό. Μπορεί να έφταιγε το «Starkology» ή ο Rae, ο οποίος αρχίζει και μου ακούγεται ξεζουμισμένος από τα άπειρα feats που έκανε μέσα στο 2010. Ακόμα όμως και στο δεύτερο μέρος του album, βρήκα δύο τραγούδια που τα έσπασαν κανονικότατα. Το «In The Park» χρησιμοποιεί τέλεια το σαμπλάρισμα του, και το «Ghetto» με χαλαρώνει επίσης απίστευτα. Σ’ όλα αυτά είναι αδύνατον να μην γουστάρεις τον τρόπο που κινείται ο θρυλικός rapper των Wu-Tang και που απ’ ότι φαίνεται δεν έχει κανένα πρόβλημα να κρατάει αρκετά ψηλά τα επίπεδα της τέχνης που υπηρετεί εδώ και αρκετό καιρό.
Πέρσι, έκανε μία όμορφη κίνηση, αφού συνεργάστηκε με κορυφαία και ποιοτικά ονόματα της R&B, κάνοντας κάτι που προσωπικά είχα ανάγκη να ακούσω από εκείνον. Τα «More Fish» και «Big Doe Rehab» που κυκλοφόρησαν πριν από αρκετό καιρό ήταν καλά, αλλά δεν καταφέρνουν με τίποτα να μου δώσουν μία τόσο ξεκούραστη ακρόαση ενός ολοκληρωμένου CD όπως το «Apollo Kids». Σ’ αυτό βοήθησε η απουσία πολλών skits, μία απουσία που για μερικούς σίγουρα φαίνεται περίεργη μια και μιλάμε για ένα project ενός μέλους του ιστορικού hip-hop group. Εμένα όχι μόνο δεν μου ξίνισε, αλλά φτάνω σε σημείο να επικροτήσω αυτή την απόφαση του Ghostface Killah, στο να επικεντρωθεί μόνο στις παραγωγές, τα samples και στις ρίμες του. Όλα αυτά, βγάζουν μία εικόνα πάρα πολύ θετική προς τα έξω και ας μην φτάνουν όλες οι επιλογές του το δέκα στα δέκα. Αυτός ο δίσκος θα μπει σε πολλές Top 10 λίστες της χρονιάς και όχι άδικα, αφού λίγα CD σε τυλίγουν τόσο γρήγορα σε 40 λεπτά playtime. Πιο γεμάτο από το «Wu-Massacre» και πολύ πιο σοβαρό από το «8 Diagramms», ο Dennis Coles αποδεικνύει ότι δεν παίρνει τυχαία τα props των συναδέλφων του και δεν θεωρείται χωρίς λόγο (ακόμα) από τους καλύτερους rappers εκεί έξω. One man army o 41χρονος!
Βαθμολογία:
Κομμάτια Που Ξεχώρισαν: «Purified Thoughts», «Black Tequila», «2getha Baby», «In Tha Park», «Ghetto»
Tracklist:
01. Purified Thoughts Feat Gza and Killah Priest
02. Superstar Feat Busta Rhymes
03. Black Tequila Feat Cappadona and Trife
04. Drama Feat Joell Ortiz and the Game
05. 2getha Baby
06. Starkology
07. In Tha Park Feat Black Thought
08. How You Like Me Baby
09. Handcuffin Them Hoes Feat Jim Jones
10. Street Bullies Feat Sheek Louch Wiggs and Sun God
11. Ghetto Feat Raekwon Cappadonna and Ugod
12. Troublemakers Feat Raekwon Method Man and Redman
.
Album Sampler
