Άλλος ένας δίσκος που καθυστέρησε αρκετά για να τον ξεχάσει ο κόσμος. Θα μου πει κανείς, δύσκολα ξεχνιέται ο Diddy τόσες φορές που αλλάζει το όνομα του και με τη ταχύτητα που δημιουργεί νέες ομάδες και συνεργασίες. Τι είναι όμως αυτό που μ’ έκανε να περιμένω με αρκετό ενδιαφέρον αυτή την κυκλοφορία? Οι δηλώσεις του για την ποιότητα του ήχου που θα με περιμένει σε αυτό το album? Tο massive hit «Hello/Good Morning»? Οι άπειρες συμμετοχές γνωστών ονομάτων? Το μουσικό σχήμα που δημιούργησε εν ονόματι Dirty Money?
.
Όλα τα παραπάνω facts συν, ότι όσο και να έχει πέσει η έμπνευση του Diddy aka P.Diddy aka Puff Daddy τα τελευταία χρόνια, πάντα είναι ικανός για εκπλήξεις με το παραγωγικό του team (βλέπε «American Gangster» του Jay-Ζ πριν από τρία χρόνια). Δεν βλέπω όμως την δυναμική ομάδα των Diddy, Sean C & LV, αντίθετα μετράω έναν υπερβολικό αριθμό υπευθύνων για την ηχητική κατεύθυνση του Last Train To Paris: Swizz Beatz, Mario Winans, Alex Da Kid, Danja, Darkchild, Polow da Don, Sean Garett, Channel 7 κ.α. Αυτό ακούγεται, αφού δύσκολα διακρίνω κάποιο πρόγραμμα στο executive producing. Πιο πολύ ταιριάζει σ’ ένα compilation disk το όλο project, που ‘χει διάφορους ήχους, με κομμάτια που βγάζουν ρομαντισμό, clubbing, χαλαρότητα, ενέργεια και πάει λέγοντας. Τις μόνες κατηγορίες που μπορώ να δημιουργήσω στο μυαλό μου, είναι τα καλά beats και οι αδιάφορες συνθέσεις. Κάποια πείθουν και σίγουρα φτάνουν τα αξιόλογα στάνταρ ενός neo-R&B tune («Coming Home», «Angels», «Loving You No More»), κάποια προσφέρουν μέχρι και μία ευχάριστη δημιουργικότητα που σπάει το προβλεπόμενο sound του δίσκου. Συγκεκριμένα αναφέρομαι στα «Someone to Love Me» και «Ι Hate That You Love Me», με το τελευταίο να με κάνει να σκέφτομαι μία κρουαζιέρα στον ατλαντικό μ’ ένα Mojito στο χέρι. Φτάνουν όμως αυτά για να ξεχάσω τις μέτριες προσπάθειες?
Αναφέρομαι σ’ εκείνες που δεν καταφέρνουν και πολλά, όπως τα «Yeah Yeah You Would», «Hate You Know», «Lookin’ For Love» ή εκείνες που δεν κρύβουν την παραμικρή σπίθα ζωντάνιας μέσα τους («Shades», «Strobe Lights»). Νομίζω ότι οι δυναμικές στιγμές δεν μπορούν να τα σβήσουν τα παραπάνω από τον χάρτη, αν και καταφέρνουν να κάνουν την ακρόαση του «Last Train To Paris» πιο στρωτή, μια και ακολουθεί έναν δρόμο με μερικές λακκούβες. Η μεγαλύτερη απογοήτευση ήταν για μένα βέβαια, ότι δεν υπάρχει το παραμικρό ίχνος φρέσκων ιδεών ή μίας καινούργιας εμπειρίας. Άλλωστε αυτό δεν μας είχε υποσχεθεί ο Diddy τόσο καιρό? Το κύμα του φρέσκου sound που θα μας παρουσίαζε το «train music»? Έ, ακριβώς αυτό είναι που δεν υπάρχει πουθενά σε αυτό το LP, μια και ακολουθούνται οι τυπικές πατέντες που θα ήθελε ένα Hip-Hop/R&B σχήμα όπως είναι οι Dirty Money στην προκειμένη περίπτωση. Να υπάρχουν τραγούδια που να μπορέσουν να φιλοξενήσουν τόσο τα φωνητικά των γυναικών αλλά και τα rap vocals του Diddy, έχοντας πάντα σαν πυξίδα τις παραγωγικές προτιμήσεις του mainstream κοινού του 2010.
Ουσιαστικά όμως, δεν υπήρχε αρκετός χώρος για το group, επειδή οι φιλοξενούμενοι τραβάνε υπερβολική ενέργεια απ’ όλο το album. Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις, όπου ο guest τραβάει ένα δυνατό σολάρισμα (π.χ. ο Chris Brown στο «Yesterday») που με κάνει να αναρωτιέμαι τι δουλειά έχει σ’ ένα CD που αναγράφει: Artist: Dirty Money. Ειδικά, όταν ούτε και η ενορχήστρωση έχει να κάνει κάτι με την διάσημη τριάδα. Επίσης, είναι πολύ ενδιαφέρον το γεγονός ότι οι μεγάλες συμμετοχές (βλέπε Usher ή Lil Wayne) χώθηκαν σε τραγούδια που ξεχώρισαν για το αδιάφορο στυλ τους και η γιγάντιο feat του Shades δεν αξιοποιήθηκε ούτε στο ελάχιστο. Κρίμα, γιατί αν και οι τραγουδίστριες των Dirty Money είναι ικανοποιητικές, σίγουρα δεν θα έλεγαν όχι σε μερικά bangers από τα μεγάλα ονόματα, θα έδινε ένα πρεστίζ στις νεαρές καλλιτέχνιδες. Παρ’ όλα τα λάθη που έγιναν (και που δεν επιτρέπονται για τόσους έμπειρους ανθρώπους που δούλεψαν πάνω σε αυτό το project), έχει μέσα υλικό που και θα έχει επιτυχία στα clubs, αλλά και ακούγεται άνετα από ανθρώπους που ψάχνουν ανάλαφρο και ενδιαφέρον radio friendly ήχο.
Κρίμα για τον Diddy και γενικότερα τους Dirty Money, γιατί έχω την εντύπωση ότι το ταξίδι τους προς το Παρίσι εκτός από καθυστερημένο, μοιάζει σαν να μην έφτασε στον προορισμό του. Σαν να έχασε τον στόχο που είχε. Δεν ξέρω αν φταίει ο άπειρος χρόνος που δουλεύτηκε σαν project, ούτε μπορώ να ξέρω αν έφταιξαν οι υπερβολικές απαιτήσεις που είχαν οι κεντρικοί καλλιτέχνες. Φαίνεται άλλωστε, ότι ενώ έχει τόσες ωραίες νότες για έναν αξιόλογο και ίσως και πολύ καλό mainstream urban δίσκο, δοκιμάζει περίεργες αλλαγές μέσα στην ίδια ενορχήστρωση των μεμονωμένων κομματιών του για να αποδείξει ότι υπάρχει δημιουργικότητα. Η παρουσίαση όμως διπλών προσώπων, ή αν θέλετε καλύτερα, η διαφοροποίηση του ήχου μέσα στο ίδιο τραγούδι, δεν αποτελεί εγγύηση ότι θα φτιάξει κανείς ένα masterpiece. Μπερδεμένα συναισθήματα, με ups και downs, που είναι τόσο διαφοροποιημένα μεταξύ τους, που ενδεχομένως να αξίζει μία ακρόαση απ’ όλους όσους ψάχνουν για μερικά διασκεδαστικά tracks.
Υ.Γ.: Η γυναικεία φωνή των Dirty Money, δεν μοιάζει αρκετά με την Brandy σε μερικά σημεία? Συνέλαβα τον εαυτό μου να ψάχνει τουλάχιστον τρεις φορές το tracklist μπας και υπήρξε συμμετοχή της γνωστής τραγουδίστριας.
Βαθμολογία:
Κομμάτια Που Ξεχώρισαν: «Ι Hate That You Love Me», «Angels», «Hello/Good Morning», «Coming Home», «Loving You No More»
Tracklist:
1. Intro
2. Yeah Yeah You Would
3. I Hate That You Love Me
4. Ass On The Floor (Feat. Swizz Beatz)
5. Looking For Love (Feat. Usher)
6. Someone To Love Me
7. Hate You Now
8. Yesterday (Feat. Chris Brown)
9. Shades (Feat. Lil Wayne and Justin Timberlake)
10. Angels (Feat. Notorious B.I.G.)
11. Your Love (Feat. Trey Songz)
12. Strobe Lights (Feat. Lil Wayne)
13. Hello Good Morning (Feat. T.I.)
14. I Know (Feat. Chris Brown and Wiz Khalifa)
15. Coming Home (Feat. Skylar Gray)
16. Loving You No More (Feat. Drake)
.
Hello / Good Morning (feat. T.I.)
