Το album που πέρασε από χίλια κύματα. Ο δίσκος που άλλαξε εξώφυλλο, άλλαξε προφίλ και που αναγκάστηκε να υποστεί ένα σωρό καθυστερήσεις, ετοιμάστηκε (επιτέλους). Ο T.I. είδε ένα υπερβολικά καλό και έξυπνο marketing strategy να πηγαίνει στράφι λόγω έλλειψης single και επειδή τραβιόταν συνεχώς με τις αρχές. Σκεφτόμουν, πόσο καλά του πήγαιναν όλα το 2010: Είχε ένα Mixtape που ξεχώρισε όσο λίγα φέτος(«Fuck A Mixtape»), το street single («I’m Back») και το ραδιοφωνικό κομμάτι («Got Your Back») που έπιασαν όσο έπρεπε, μέχρι και ο «δικός»του καλλιτέχνης, ο B.o.B, έφερε τα πάνω κάτω στα παγκόσμια charts με το ντεμπούτο του. Όλα αυτά χάθηκαν με την ίδια ευκολία με την οποία δημιουργήθηκαν, αλλά ο αυτοαποκαλούμενος «King Of The South» φαίνεται πως δεν το έβαλε κάτω. Έστειλε το λιοντάρι αδιάβαστο και υπόσχεται στην «τούρλα του Σαββάτου» να «μην δείξει οίκτο» σε κανέναν από τους ανταγωνιστές του.
Τα πράγματα είναι απλά: Το μπάτζετ αυτού του δίσκου ήταν γιγάντιο. Άπειρες συμμετοχές πρωτοκλασάτων ονομάτων και παραγωγοί που ζητάνε διαμερίσματα για πληρωμές, όλοι αυτοί δούλεψαν μαζί πάνω σ’ ένα album που κυκλοφόρησε με τρομακτική ταχύτητα. Κάτι που δυστυχώς ακούγεται σε μερικές παραγωγές και από τον τρόπο με τον οποίο χτίστηκε όλο το «No Mercy». Η αδυναμία μεγάλων τραγουδοποιών (The Neptunes, Jim Jonsin, Rico Love, Dr. Luke) συνεχίζει να είναι ένα φαινόμενο που με προβληματίζει και που φρενάρει καλούς δίσκους από το να ρολάρουν. Ειδικά για τους Neptunes, δεν καταλαβαίνω μέχρι πότε θα συνεχίσει αυτό το αστείο. Κατάφεραν να παρουσιάσουν ένα από τα πλέον ευχάριστα radio tracks («Get Back Up») στο οποίο κάνει ένα αρμονικό μπάσιμο ο Chris Brown και προς το τέλος, άκουσα το γελοίο «Amazing». Δεν είναι μόνο ότι το beat προκαλεί γέλιο και συγχρόνως απογοήτευση, είναι και η συμμετοχή του Pharell που σηκώνει πρόστιμο για κακή απόδοση. Γενικότερα, δεν κατάλαβα πως μπόρεσαν δημιουργίες σαν τα «Lay Me Down» και «Strip» να καταφέρουν να καταλήξουν στην τελική έκδοση του CD. Ειδικά στο τελευταίο, ο Young Dro δεν περνάει τόσο απαρατήρητος όσο ο Trey Songz, και αυτό λέει πολλά.
Ξεκίνησα σκόπιμα με τα μερικά αρνητικά στοιχεία του «No Mercy», γιατί φάνηκαν αμέσως ανάμεσα στα θετικά πράγματα που προσπαθούσε να περάσει ο T.I. σε αυτό το project. Ειδικά το πρώτο 20λεπτό, κρύβει μερικές δημιουργικές στιγμές, όπως π.χ. το «How Life Changed» που θυμίζει μέρες 2003-2004 όσον αφορά το ραπάρισμα του κεντρικού προσώπου. Οι Eminem, Kanye West και Scarface ξεχωρίζουν με την μία. Ο τελευταίος, είναι η χαρά του μέσου hip-hop ακροατή να τον ακούει να spitάρει πάνω στον Νότιο ήχο και την ελαφριά ενορχήστρωση στο βάθος. Ο Em μπορεί να κάνει πάρτι με την απόδοση που έχει, αλλά είναι ενδεικτικό για το πνεύμα του T.I. ότι δεν άφησε τον εαυτό του να θαφτεί. Σε μία μέτρια παραγωγή η οποία καθοδηγείται από τον Slim Shady, καταφέρνει και κρατιέται με την τεχνική του αρκετά αξιόλογα, χωρίς να υποστεί τις ντροπιαστικές έμμεσες ήττες που’ χουν βιώσει φέτος άλλοι MCs με αυτή την συνεργασία. Ο T.I. βγάζει πάρα πολύ πάθος στο μικρόφωνο και δεν το λέω μόνο επειδή περνάει πολλά προσωπικά θέματα μέσα από τις ρίμες του. Είναι η συνολική αύρα που βγάζει στα ήρεμα κυρίως κομμάτια και συνεχίζει να έχει την μοναδική προσέγγιση που είχε από το «Trap Muzik» και μετά στις δουλειές του.
Η πρώτη πραγματικά μεγάλη στιγμή έρχεται στο ομώνυμο tune με τον φοβερό The-Dream, που κλέβει την παράσταση σαν vocal feat. Όχι ότι η Christina Aguilera ήταν χειρότερη (εμφανίζεται στο εκπληκτικό «Castle Walls»), απλά ο χαρισματικός R&B ερμηνευτής είχε μία πιο δύσκολη αποστολή από άποψη σύνθεσης, συγκριτικά με την γνωστή τραγουδίστρια. Σίγουρα δεν θα πρέπει να προσπεραστούν εύκολα και κάποια bangers, όπως π.χ. το «Poppin Bottles» με τον Drake που μοιράζεται κι όλας το ίδιο instrumental με το «The Real Estate» του Wiz Khalifa. Καλό beatάκι, μ’ έναν αξιόλογο Drake («You’re with alot of dudes, that’s some Elton John shit») και θα μπορούσε κάλλιστα να χρησιμοποιηθεί σαν δούρειος ίππος για τα TRL charts. Ακόμα και το «Salute, που φέρει την υπογραφή του Jake One, είναι μία ένδειξη της αρκετά καλής λυρικής κατάστασης του T.I.. Καταφέρνει να μετατρέψει έναν περίεργο ήχο που δεν του ταιριάζει κι τόσο, σε μία αξιέπαινη δημιουργία.
Όλα τα καλά βέβαια δεν μπορούν να σβήσουν: Τα λίγα fillers, τις καταστάσεις που θα μπορούσαν να φτιαχτούν αρκετά καλύτερα (απαράδεκτο να μην υπάρχει το «I’m Back» και ο B.o.B σαν feat) και μερικές μέτριες αποδόσεις κάποιων guests (Kid Cudi, Rocko). Όταν όμως κλείνει το ατμοσφαιρικό «Castle Walls» το «No Mercy», υπάρχουν τρεις σκέψεις που τριγυρνούν στο μυαλό μου: Πρώτον, «λυπήθηκε» τον φετινό ανταγωνισμό του και δεν κατάφερε να βγει με την δύναμη που υποσχόταν το «King Uncaged». Δεύτερων, θα πρέπει τέτοιου είδους καλλιτέχνες να σταματήσουν για λίγο να κλείνουν τους κλασσικούς μεγάλους παραγωγούς για τις δουλειές τους, επειδή τελευταία υπολειτουργούν. Ακόμα και ο Dj Toomp στο «Big Picture» ακούγεται ξεζουμισμένος και προσπαθεί να επαναφέρει (με το ζόρι) τις παλιές μεγάλες στιγμές. The Olympiks, J.U.S.T.I.C.E League, Lex Luger, αυτοί οι τύποι είναι πλέον μονόδρομος και δεν το λέω τυχαία (θυμίζω «Maybach Music 3»). Τρίτων, και κλείνω με αυτή την σκέψη: Η κυκλοφορία του «No Mercy» οδηγεί κατά την άποψη μου σε μία «αυτοκτονία» στο θέμα των πωλήσεων, αλλά συγχρόνως είναι η πιο σωστή και τίμια κίνηση που έχω δει τον τελευταίο καιρό από καλλιτέχνη προς τους fans του. Από την πρώτη κυκλοφορία («apologies to my fans and my closest friends, (I’m sorry) / for letting you down») και από την γενικότερη αίσθηση του LP, κατάλαβα ότι ο δίσκος βγήκε με αυτή την βιασύνη μόνο και μόνο για έναν σκοπό: Να ικανοποιήσει το δικό του fanbase που μπούχτισε από καθυστερήσεις, γνωρίζοντας την ίδια στιγμή ότι ένα νέο hype δεν θα προλάβαινε σ’ ένα τόσο μικρό χρονικό διάστημα να εξελιχθεί σε κάτι σοβαρό ποτέ και για κανέναν λόγο. Γι’ αυτό και το προσωπικό στοιχείο κυριαρχεί πολύ περισσότερο από άλλες φορές στο παρελθόν.
Υ.Γ.: Ισχυρές απουσίες που στέρησαν την ευκαιρία για κάτι πάρα πάρα πολύ καλό: «Pledge Alligiance To The Swag», «Yeah Ya Know (Takers)», «Im Back», «Ya Hear Me». Ακόμα και το «Got Your Back»θα μπορούσε άνετα να πάρει την θέση ενός filler.
Βαθμολογία:
Κομμάτια Που Ξεχώρισαν: «How Life Changed», «Get Back Up», «No Mercy», «Poppin Bottles» , «Castle Walls»
Tracklist:
1. “Welcome to the World” (featuring Kanye West & Kid Cudi)
2. “How Life Changed” (featuring Mitchelle’l & Scarface)
3. “Get Back Up” (featuring Chris Brown)
4. “I Can’t Help It” (featuring Rocko)
5. “That’s All She Wrote” (featuring Eminem)
6. “No Mercy” (featuring The-Dream)
7. “Big Picture”
8. “Strip” (featuring Young Dro & Trey Songz)
9. “Salute”
10. “Amazing” (featuring Pharrell)
11. “Everything on Me”
12. “Poppin Bottles” (featuring Drake)
13. “Lay Me Down”
14. “Castle Walls” (featuring Christina Aguilera)
.
Get Back (feat. Chris Brown)
