Καιρός ήταν να βάλουμε στο ring και δύο γυναίκες. Όχι βέβαια να κυλιούνται ημίγυμνες σε λάσπες , αλλά όπως πάντα με τα μουσικά στάνταρ που βάζει πάντα το Beat-Town σ’ αυτή την στήλη. Από την μία έχουμε ένα από τα νέα και πολλά υποσχόμενα της Αμερικανικής R&B Jazmine Sullivan, η οποία το 2008 έκανε μία απίστευτα όριμη παρουσία με τον πρώτο της δίσκο. Από την άλλη, έχουμε την Duffy, για την οποία δεν χρειάζεται πιστεύω να πω κάτι περισσότερο. Η τραγουδίστρια από την Ουαλία έχει και πάλι ένα μεγάλο hit, η Jazmine έδειξε κάποια θετικά στοιχεία με τα πρώτα leaks, οπότε ας δούμε ποια από τις δύο έκανε καλύτερη εμφάνιση.
ΚΑΝΟΝΕΣ
Με αυτή την μορφή κριτικής παρουσιάζω ένα 2 σε 1 review, με μια ενδιαφέρουσα αντιπαράθεση. Σε κάθε κατηγορία που υπερέχει κάποιο άλμπουμ, θα του πιστώνεται ένας βαθμός. Εάν υπάρξουν περιπτώσεις σε κάποιες κατηγορίες όπου και οι δυο προσπάθειες είναι ισάξιες ή που υστερούν ή που δεν μπορούν να κριθούν, δεν θα κερδίζουν κανένα πόντο. Οι βαθμολογίες στο τέλος βγαίνουν με τον ίδιο τρόπο, όπως όλες οι κριτικές δίσκων στο Beat – Town.
Η πρώτη εντύπωση: Η Jazmine Sullivan σίγουρα καταφέρνει να βάλει την σφραγίδα της στον ακροατή πιο γρήγορα . Λίγο τα μεμονωμένα δυναμικά μπιτάκια, λίγο η απουσία δυναμικών τραγουδιών από τον δίσκο της Duffy (με εξαίρεση το «Well, Well, Well»), συγκρατεί κανείς εύκολα στο υποσυνείδητο του τις καλές στιγμές του δίσκου της. Το «Endlessly», ακριβώς επειδή στοχεύει σε μία αρμονία χαρακτηριστική σε καλλιτέχνες που ανήκουν στο μακρινό παρελθόν, θέλει τον χρόνο του για να σε τυλίξει. (1-0)
Οι φωνές: Δεν υπάρχει πιο σημαντικό στοιχείο από την φωνή μίας τραγουδίστριας σ’ έναν R&B, Soul ή Pop δίσκο. Ο κόσμος είχε δώσει στην Jazmine Sullivan το παρατσούκλι της «νέας Mary J. Blige», ένας τίτλος βαρύς και ασήκωτος. Η βραχνάδα της και η δύναμη που πηγάζει από μέσα της στα κομμάτια που σχετίζονται με την ερωτική απογοήτευση, είναι ενδεικτικές για το ταλέντο της. Δύσκολα την μπερδεύεις με κάποια από τις συναδέλφους της, αλλά αυτό ισχύει ένα παραπάνω και για την Duffy. Η πολυπλατινένια νεαρή σταρ αναγνωρίζεται από οποιονδήποτε στα πρώτα δύο-τρία δευτερόλεπτα, κάτι που σίγουρα συνέβαλε στην μεγάλη της πορεία. Είναι όμως τόσο έντονο το ύφος της, που όταν ξεπεραστούν τα 30 λεπτά αρχίζει και κουράζει κατά την άποψη μου. Είναι ένα εντελώς υποκειμενικό ερώτημα για το πια φωνή είναι καλύτερη, επειδή και οι δύο έχουν αρκετό ταλέντο, απλά βασίζονται σε πάρα πολύ διαφορετικά φωνητικά στοιχεία και ο καθένας πρέπει να καθορίσει μόνος του για τον εαυτό του τι του είναι πιο αρεστό. (1-0)
Παραγωγές/Συνολική εικόνα: Εδώ υπάρχουν πάλι δυο διαφορετικά albums, όχι μόνο επειδή στηρίζονται πάνω σε δύο διαφορετικές μουσικές σχολές, αλλά πιο πολύ εξαιτίας του αποτελέσματος που έβγαλαν οι παραγωγοί τους. Στο «Love Me Back» ξεχωρίζονται πανεύκολα τα καλά από τα κακά κομμάτια. Από την πρώτη φορά που άκουσα τον δίσκο είχα μαρκάρει πάνω κάτω τις πολύ καλές περιπτώσεις και εκείνες που δεν νομίζω να άντεχαν περισσότερες από τέσσερις-πέντε ακροάσεις. Ο βασικός λόγος είναι τα beats, τα οποία από την μία έχει γίνει εξαιρετική δουλειά και από την άλλη βαδίζουν σε αρκετά γνώριμους δρόμους, χωρίς να παραμονεύει κάτι το ιδιαίτερο πίσω την μουσικοσύνθεση του. Αυτό μπορεί να μ’ έκανε να θυμάμαι περισσότερα κομμάτια με τον τίτλο τους απ’ ότι στην περίπτωση του «Endlessly», αλλά χάλασε και λίγο την όποια ομογένεια πήγε να δημιουργηθεί. Η Duffy δούλεψε αποκλειστικά πάνω στην συνολική διάρκεια του LP της και την τελική εικόνα που βγάζει η ηχογράφηση της. Δεν κατάφεραν οι υπεύθυνοι να τις δώσουν παραγωγές που θα τις επέτρεπαν να ισορροπήσει το παρών με το παρελθόν της Pop μουσικής. Για κάτι τέτοιο χρειάζονται περισσότερες εμπνεύσεις και πιο πολλές εντυπωσιακές ενορχηστρώσεις. Έτσι, μένει σχεδόν ολόκληρο το CD σε μία παλιά εποχή, αλλά ακούγεται και πάλι πιο ευχάριστα από την αρχή ως το τέλος, χωρίς πολλά σκαμπανεβάσματα. (1-1)
Τα καλύτερα κομμάτια: Ένα catchy single («Holding You Down (Goin’ In Circles)», μερικές ατμοσφαιρικές ερωτικές ιστορίες («10 Seconds», «Redemption», «Famous») και νομίζω ότι οι καλύτερες στιγμές του «Love Me Back» υπερτερούν απέναντι στο «Endlessly». Εκτός από το «Well, Well, Well», συνάντησα μεγάλη δυσκολία να ξεχωρίσω κάποια δημιουργία. Δεν ανακάλυψα μία ενορχήστρωση που να με ωθήσει να την ακούσω εκτός του album, παρ’ όλο που υπήρχαν και άλλα αρκετά αξιόλογα τραγούδια («Keeping My Baby», «Lovestruck»). (2-1)
Τα χειρότερα κομμάτια: Το πιο προβλεπόμενο σημείο του σημερινού «αγώνα». Λογικό άλλωστε, αφού την λύση την δίνω ήδη πιο πάνω στην κατηγορία των Παραγωγών/Συνολική Εικόνα. Υπάρχουν τραγούδια από την κυκλοφορία της Jazmine Sullivan τα οποία τα βλέπω πολύ δύσκολα να βρίσκουν τον δρόμο τους σε κάποια μελλοντική tracklist μου. Κανονικά, το ίδιο θα ίσχυε και για στην περίπτωση της Duffy, αλλά για να είμαι ειλικρινής, πέρα από το χαζοχαρούμενο «Girl», όλα τα άλλα ξέφυγαν από την μετριότητα. Το όπλο της Ουαλής είναι ότι ο δίσκος της ακούγεται πολύ πιο εύκολα σε μία ολοκληρωμένη ακρόαση, ακριβώς επειδή υπάρχουν ελάχιστα fillers. (2-2)
Αντοχή στον χρόνο: Τα καλά κομμάτια του «Love Me Back» θα έχουν μία ασυλία από τον μέσο fan της νέας R&B. Το ίδιο βέβαια δεν νομίζω να συμβεί και με τον δίσκο της, που συνολικά ικανοποιεί, αλλά όχι και τόσο ώστε να αποφύγει κάποια skips. Το «Endlessly» έχει στηριχθεί τόσο πολύ σ’ έναν ήχο που φέρνει μνήμες «ασπρόμαυρων» τηλεοπτικών εποχών και δεν γνωρίζω κατά πόσο θα πείσει κόσμο με φρέσκα ακούσματα να το αγοράσει. Είναι όμως έτσι δομημένο, που το κάνει πιο φιλικό σαν album και προβλέπω τους χειμερινούς μήνες να κρατάει μία ζεστή συντροφιά σε αρκετό κόσμο. Γι’ αυτό υπάρχει μία διαφορά από ποια οπτική πλευρά θα αναλύσει κανείς την διαχρονικότητα του κάθε δίσκου, αλλά μια και κοιτάω πάντα πρώτα το σύνολο μίας ολοκληρωμένης ηχογράφησης, θα πρέπει να πέφτει και εκεί όλο βάρος. (2-3)
Εξέλιξη: Σε αυτό το σημείο συνηθίζω να βάζω έναν bonus γύρω, σχολιάζοντας τα εξώφυλλα. Σε αυτή την Μονομαχία των Δίσκων, αποφάσισα να γράψω δυο λόγια για κάτι που φαίνεται πιο σημαντικό. Οι δύο τραγουδίστριες είναι φρέσκα πρόσωπα, είχαν την επιτυχία τους και επίσης πήραν εξαιρετικές κριτικές από τον κόσμο και δημοσιογράφους για τις πρώτες τους δουλειές τους. Και οι δύο όμως, δεν κατάφεραν να εξελιχθούν ή έστω να παρουσιάσουν ένα follow up που να στέκεται αντάξια στην προηγούμενη προσπάθεια τους. Η Jazmine Sullivan έχει την φωνή, αλλά δεν μπόρεσε να επιλέξει σωστές παραγωγές ή καλύτερα, συνθέσεις που θα την κατατάξουν στις πολύ μεγάλες R’n’B φωνές. Η Duffy έκανε ένα μικρό ταξίδι στο παρελθόν, χωρίς όμως να έχει ένα εισιτήριο επιστροφής. Θυμίζει περισσότερο μία τραγουδίστρια με ωραία φωνή που ασχολείται με συμπαθητικές δημιουργίες πιο παλιών δεκαετιών, παρά μία diva που ανεβαίνει ένα σκαλί πιο πάνω. (2-3)
Τελικό Σκόρ: 2-3
σδσαδασ
ασδδδδ
ασδδδVS
ασδδδ
σδασδσαδ
ασδσαδαδσ
ασδασδσαδδασ
Αποτέλεσμα: Η Duffy κέρδισε στην αντιπαράθεση του Beat-Town με μικρή διαφορά, γιατί ποιοτικά δεν διαφέρουν και πολύ. Πρόκειται για δύο καλές κυκλοφορίες, που θα χαροποιήσουν τους fans της ξανθιάς τραγουδίστριας και τους λάτρεις της Neo-R&B στην περίπτωση της Jazmine Sullivan. Μονάχα το γεγονός ότι το «Endlessly» είναι πιο συμπαγές και βγάζει ένα «οικογενειακό» συναίσθημα προς τα έξω, το βάζει σε μία ελάχιστα πλεονεκτική θέση. Προσωπηκά όμως, περίμενα κάτι παραπάνω και από τις δύο τραγουδίστριες και όχι απλώς δύο καλά albums. Είχαν το χάρισμα και τα εργαλεία κατά την άποψη μου για να συνεχίσουν αυτό που ξεκίνησαν και γιατί όχι, να ξεπεράσουν τους ίδιους τους τους εαυτούς. Τα ντεμπούτα και των δύο ήταν και πιο εντυπωσιακά και πιο ολοκληρωμένα.
Βαθμολογία:
Love Me Back
.
Endlessly
Tracklist:
Love Me Back
1. “Holding You Down (Goin’ In Circles)”
2. “10 Seconds”
3. “Good Enough”
4. “Don’t Make Me Wait”
5. “Love You Long Time”
6. “Redemption”
7. “Excuse Me”
8. “U Get On My Nerves” (with Ne-Yo)
9. “Stuttering”
10. “Famous”
11. “Luv Back”
Endlessly
1. “My Boy”
2. “Too Hurt to Dance”
3. “Keeping My Baby”
4. “Well, Well, Well”
5. “Don’t Forsake Me”
6. “Endlessly”
7. “Breath Away”
8. “Lovestruck”
9. “Girl”
10. “Hard for the Heart”
.
Holding You Down (Goin’ In Circles)
.
