Από διαφορετικές αφετηρίες ξεκίνησαν οι δύο δισκογραφικές κινήσεις του Kid Cudi. Το πρώτο είχε σαν στήριγμα ένα από τα μεγαλύτερα hits του 2009 («Day N’ Night») στα urban charts, αλλά ακόμα περισσότερο στα House charts με το «Crooker’s Remix». Με λίγα λόγια, κρατούσε το όνομά του ζεστό τόσο στην Αμερική, όσο και στην Ευρώπη. Το 2010 βρίσκει τον Kid Cudi με αρκετές συμμετοχές στα κομμάτια του Kanye West και με μία συγκριτικά πολύ μικρότερη επιτυχία («Erase Me») απ’ ότι στο ντεμπούτο του. Χωρίς να μ’ έχει πείσει κάποιο από τα leaks των τελευταίων ημερών, βυθίζομαι με τα ακουστικά μου στους ήχους του δεύτερου προσωπικού του LP, μπας και μάθω περισσότερα για τον «Θρύλο του Mr. Rager».
.
Ο διαχωρισμός της tracklist σε διαφορετικές ενότητες με οδήγησε στην σκέψη ότι θα ακούσω κάτι παρόμοιο σε επίπεδο concept όπως και στην περσινή κυκλοφορία του. Το περιεχόμενο του όμως πέρασε πολύ γρήγορα σε δεύτερη μοίρα, με την «κομματάρα» που με υποδέχθηκε μαζί με τα απίθανα φωνητικά του Cee-Lo Green να κλέβει την παράσταση. Ίσως, από τις πιο πετυχημένες επιλογές για εναρκτήριο τραγούδι, το «Scott Mescudi vs. The World» ξυπνάει ένα ενδιαφέρον μέσα σου μόνο και μόνο με τον ελαφρύ του ήχο. Νομίζω ότι ο μέσος ακροατής θα υπερευχαριστηθεί τις παραγωγές που ενώνουν τις δημιουργίες μεταξύ τους, μια και οι Jim Jonsin, Emile, The Smeezingtons, No I.D., Chuck Inglish από The Kool Kids και πολλοί άλλοι έκαναν μία προσηλωμένη εργασία. Προσεγμένη όσο λίγες mainstream δουλειές του 2010, με αρκετή ποιότητα που θα κρατήσει ακόμα και ανθρώπους που ενδεχομένως σνόμπαραν τον Kid Cudi σαν καλλιτέχνη μέχρι σήμερα.
Τα beats και το πνεύμα του «Man On The Moon 2» είναι πολύ πιο σκοτεινά σε σχέση με τον προκάτοχο του και εμένα μου ακούστηκε όλο αρκετά πιο σοβαρό ως προς την μουσική του προσέγγιση. Οποιοσδήποτε έχει στο μυαλό του το εξώφυλλο αυτού του δίσκου, θα νιώσει άμεσα μία ταύτιση με τις συνθέσεις που προσφέρονται σε αυτά τα 17 κομμάτια. Ενδιαφέρον είναι και το γεγονός, ότι στο πιο κολλητικό beatάκι του LP βρισκόταν εμπλεκόμενος στην ηχητική επιμέλεια και ο Kid Cudi. Αυτό μου απέδειξε πως δεν ήταν τυχαία η αίσθηση που είχα για το απίστευτο ταίριασμα που είχε με την ερμηνεία του. Αναφέρομαι στο «Marijuana», ένα tune που με ώθησε να ενεργοποιήσω για ένα διάστημα το repeat και ίσως θα έπρεπε από εδώ και πέρα ο Cudi να ασχολείται ακόμα περισσότερο με το executive producing των δικών του ηχογραφήσεων. Παρ’ όλα αυτά, δύσκολα μπορώ να κρύψω την αίσθηση που έχω σε κάθε ολοκληρωμένη ακρόαση που κάνω, ότι αυτό το CD στηρίζεται πάρα πολύ στις ενορχηστρώσεις του.
Ίσως επειδή δεν τρελαίνομαι και τόσο για την φωνή του Kid Cudi (καλύτερος ο Drake στο τραγούδι) ή για τα skills που έχει στο ραπάρισμα (ικανοποιητικά, αλλά ως εκεί), να μου δημιουργείται ή εντύπωση ότι η μουσική οδηγεί τον Cudi και όχι ο Cudi την μουσική. Από τα αγαπημένα μου παραδείγματα είναι το «Ghost!», μία δημιουργία με πολύ μέτρια παραγωγή και με τον 26χρονο να μην μπορεί να σώσει έστω και με το αστείο περιεχόμενο του τραγουδιού, το όλο project. Αν μπορούσε να αφαιρέσει κάποια μέτρια κομμάτια στα οποία και εκείνος δεν ακούγεται τόσο ζωντανός, επιμένοντας μόνο σε tracks τύπου «Mojo So Dope», θα μπορούσε να εκτοξεύσει το συγκεκριμένο album και από άποψη ερμηνείας. Επίσης, το concept του δίσκου δεν μπορώ να πω ότι με έπεισε για το γεγονός ότι ακολουθεί πιστά κάποια γραμμή και ότι συνάντησα μία ωραία ιστορία. Έχει τα τέσσερα κεφάλαια του, αλλά παρ’ όλα αυτά, οι θεματολογίες του χόρτου, του party-lifestyle, της επιτυχία, του εθισμός και πολλά άλλα παρακολουθούνται με δυσκολία. Αν δεν είχε μέσα το χιουμοριστικό ύφος του και το μελαγχολικό sound από πίσω, θα ένιωθα πολύ μπερδεμένος.
Αντίθετα όμως, νιώθω φοβερά ξύπνιος με το τελείωμα του δίσκου. Λίγο η προσοχή μου στις παραγωγές του «Man On The Moon 2», λίγο τα πολλαπλά ακούσματα που έριξα για να απορροφήσω σε απόλυτο βαθμό την θεματολογία, βρέθηκα με ένα ενδιαφέρον album στην κατοχή μου. Δεν ξέρω αν φταίει η πτώση της θερμοκρασίας που με κάνει να έχω μία τάση στους καλλιτέχνες που το ρίχνουν στο μελό τον τελευταίο καιρό. Όταν όμως ακούω το «MANIAC» ξανά και ξανά με τις συμμετοχές των Cage & St Vincent, ούτε που το σκέφτομαι αν η εποχή επηρεάζει την κρίση μου. Γιατί πολύ απλά, εδώ μέσα κρύβεται ένας ειλικρινής Kid Cudi που’ χει όρεξη να μας μεταφέρει ένα περίεργο vibe μέσω αρκετών λαμπερών μουσικών ιδεών.
Βαθμολογίες:
Κομμάτια Που Ξεχώρισαν: «Scott Mescudi vs. The World», «Marijuana», «Mojo So Dope», «MANIAC»
Tracklist:
Act I: The World I Am Ruling
1. “Scott Mescudi vs. The World” (feat. Cee Lo Green)
2. “REVOFEV”
,
Act II: A Stronger Trip
3. “Don’t Play This Song” (feat. Mary J. Blige)
4. “We Aite (Wake Your Mind Up)”
5. “Marijuana”
6. “Mojo So Dope”
,
Act III: Party On
7. “Ashin’ Kusher”
8. “Erase Me” (feat. Kanye West )
9. “Wild’n Cuz I’m Young”
10. “The Mood”
,
Act IV: The Transformation
11. “MANIAC” (feat. Cage and St. Vincent )
12. “Mr. Rager”
13. “These Worries” (feat. Mary J. Blige )
14. “The End” (feat. GLC, Chip Tha Ripper, and Nicole Wray )
.
Act V: You Live & You Learn
15. “All Along”
16. “GHOST!”
17. “Trapped in My Mind”
.
