Γινόταν να επιλέξω μία πιο ταιριαστή ημέρα για ένα Jamiroquai – review από το βράδυ της Παρασκευής? Ίσως το Σαββατόβραδο, αν αναλογιστώ τον ήχο που προσφέρει εδώ και πολλά χρόνια η Βρετανική μπάντα. Μετά από πέντε ολόκληρα χρόνια, επιστρέφουν με νέο δίσκο, ο οποίος ενδεχομένως να έχει περάσει απαρατήρητος στα «Προσεχώς» charts λόγο του χαμηλού promotion των κομματιών του. Εσείς όμως, μια και είσαστε πιστοί «Beattownians», σίγουρα περιμένατε από στιγμή σε στιγμή την εμφάνιση του «Rock Dust Light Star», αφού είχα αναφερθεί αρκετές φορές τις προηγούμενες εβδομάδες σε αυτό το LP.
.
Το ομώνυμο τραγούδι ξεκινάει το συγκεκριμένο CD, χωρίς να με ενθουσιάσει, αλλά κατανοώντας απόλυτα την επιλογή του ως εισαγωγικό κομμάτι. Οι ελπίδες για μία δισκάρα αρχίζουν και παίρνουν σάρκα και οστά με την είσοδο του «White Knuckle Ride», μία γερή δόση funk. Ταχύτητα, έξυπνο hook και ένα συναίσθημα τύπου: «τώρα θα σηκωθώ και θα χορέψω στην μέση του σαλονιού μου» είναι τα κύρια συστατικά αυτής της δημιουργίας αλλά και το διαχρονικό μυστικό των Jamiroquai. Φευ όμως, αφού στην συνέχεια ανακαλύπτω ότι η εν λόγο σύνθεση κατατάσσεται στις «εξαιρέσεις» του δίσκου. Ναι καλά διαβάσατε, ο ήχος είναι πιο αργός, πολύ πιο Pop, με λιγότερα funky στοιχεία και με την μπαλάντα να κυριαρχεί στο «Rock Dust Light Star». Μην φανταστείτε βέβαια στενάχωρα τραγούδια, με μελαγχολικούς στίχους που τείνουν να χαρακτηριστούν ως μπαλάντες.
Είναι όμως πολύ πιο ήρεμος απ’ ότι ένα «Little L» και για το γούστο μου λιγότερο εντυπωσιακός. Χωρίς να θέλω να υποβιβάσω τις καλές ερμηνείες του αγαπημένου Jay Kay, αλλά περίμενα να ανάψουν τα αίματα. Προφανώς και οι φωνητικές του ικανότητες του επιτρέπουν να κάνει μία τέτοια παρουσία και σίγουρα οι παραγωγές στις οποίες στηρίζεται είναι αρκετά ώριμες και καλοδεχούμενες. Τρανταχτό παράδειγμα το «Blue Skies», που καταφέρνει να γλυκάνει οποιονδήποτε νιώθει μία πικρία λόγω της απουσίας των έξαλλων μουσικοσυνθέσεων. Όταν όμως έφτασα στο τέλος του δίσκου και ξαναπάτησα το play, ένιωθα ήδη ότι είχα χάσει κατά κάποιον τρόπο το ενδιαφέρον μου και την προσμονή που είχα συγχρόνως. Η μαγεία που έβγαινε μέσα από τα κομμάτια του παρελθόντος είχε αντικατασταθεί με το ήρεμο ύφος, το οποίο λίγο πολύ βρίσκω και σε άλλες μπάντες. Σίγουρα θα μπορούσα να πάρω τέσσερα-πέντε cuts από αυτό το project και να τα προτείνω στο γωνιακό μπαρ της περιοχής μου και να περάσουμε όλοι πολύ όμορφα. Δεν είναι όμως αντάξιο του υπνωτικού – χορευτικού ήχου που έβγαινε από τις ιδέες που είχαν οι Jamiroquai.
Υπάρχουν άπειροι εξαίρετοι τραγουδιστές, οι οποίοι παλεύουν με νύχια και με δόντια καθ’ όλη την διάρκεια της καριέρας τους για να φέρουν στον κόσμο ένα LP που να κυλάει ομαλά σαν το «Rock Dust Light Star». Αυτό όμως ισχύει για τους καλλιτέχνες που θεωρώ «μέτριους», συμπαθητικούς, καλούτσικους κ.α. Οι Jamiroquai δεν ήταν ποτέ αυτό, ήταν η προσωποποίηση του αυθεντικού sound μίας άλλης εποχής, σε μοντέρνους ρυθμούς. Η 8η προσπάθεια τους όμως, δεν έχει την λάμψη και την ενέργεια των κλασσικών δίσκων τους και δεν μπορώ να βρω κάποια δημιουργία η οποία έχει την ικανότητα να με «στείλει». Μπορεί να το βλέπω και έτσι, επειδή πολύ απλά είμαι ερωτευμένος με τις πιο παλιές παραγωγές των Βρετανών και να μου φαίνεται περίεργο η αλλαγή πλεύσης σε αυτό το CD. Από την άλλη όμως, πώς να μην με στενοχωρεί το γεγονός ότι έβαλαν σε δεύτερη μοίρα το ισχυρό τους χαρτί και έριξαν όλους τους προβολείς πάνω σε μία μουσική κατεύθυνση που ικανοποιεί μεν, αλλά δεν θα μπορέσει να ενθουσιάσει δε?
Βαθμολογία:
Κομμάτια Που Ξεχώρισαν: «White Knuckle Ride», «Blue Skies», «Goodbye to My Dancer»
Tracklist:
“Rock Dust Light Star”
“White Knuckle Ride”
“Smoke and Mirrors”
“All Good in the Hood”
“Hurtin'”
“Blue Skies”
“Lifeline”
“She’s a Fast Persuader”
“Two Completely Different Things”
“Goodbye to My Dancer”
“Never Gonna Be Another”
“Hey Floyd”
“That’s Not the Funk I Want
.
White Knuckle Ride
