Μία συμπαθητική φυσιογνωμία, ένα ευχάριστο και κολλητικό τραγουδάκι («Somebody Told Me»), λίγο τύχη και κάπως έτσι έγινε μέσα σε μία νύχτα γνωστό το group The Killers. Ο Brandon Flowers και η παρέα του βάδισαν από τότε σε πολλά λημέρια, παρουσίασαν επιτυχίες που ίσως και ξεπέρασαν τις πρώτες τους «εκρήξεις» και κατάφεραν να στερεωθούν ανάμεσα στα μεγάλα ονόματα της σύγχρονης rock, indie, alternative (πείτε το όπως θέλετε). Για μένα ήταν με λίγα λόγια και χωρίς περίεργους χαρακτηρισμούς ένα αρκετά χαρμόσυνο και ταλαντούχο μουσικό σχήμα, το οποίο με την τελευταία του δουλειά κατάφερε να εντυπωσιάσει αρκετό κόσμο. Φέτος, ήρθε η στιγμή να δει ο κόσμος κατά πόσο μπορεί να τα καταφέρει το ούτως η άλλος κεντρικό πρόσωπο της μπάντας και μόνο του.
To συναίσθημα που επικρατεί στο «Flamingo» δεν θα το έλεγα απαραίτητα σκοτεινό, αλλά αρκετά μελαγχολικό. Χωρίς να πέφτει σε κλαψιάρικα τραγούδια, προσπαθεί να αντλήσει κάποια πράγματα απ’ αυτά που νιώθει μέσα του (ο θάνατος της μητέρας του τον Φεβρουάριο, η πρωτόγνωρη κατάσταση που τον βρίσκει για πρώτη φορά μόνο) και να τα μεταφέρει στον ακροατή μέσω της μουσικής. Στα περισσότερα κομμάτια είναι εμφανές ότι ανακόπτει σχεδόν όλες τις στιγμές του δίσκου όταν οδεύει προς μία υπερβολική μουντάδα. Είτε με κατά διαστήματα εξαιρετικές κορόνες, είτε με την παρουσία δημιουργιών με χαρούμενα ρεφρέν και ανεβασμένες παραγωγές, καταφέρνει να κρατήσει το album σε μία ισορροπία ανάμεσα στις αρνητικές και θετικές σκέψεις που τον απασχολούν. Άλλωστε, εκτός από την ανασφάλεια (που δεν την αφήνει να φανεί) είναι λογικό να έχει μέσα του και μία (δημιουργική) περιέργεια να δει πως θα καταλήξει η πρώτη solo ηχογράφηση του. Το «Jilted Lovers & Broken Hearts» είναι ένα πετυχημένο παράδειγμα για τον τρόπο που λειτουργούν τα πιο γρήγορα tracks στο συγκεκριμένο CD, αν και η άμεση μετάβαση στο πάρα πολύ ωραίο «Playing With Fire» ήταν κάπως άγαρμπη. Αυτό που δεν είναι στο χέρι του καλλιτέχνη την δεδομένη στιγμή, είναι να πετάξει από πάνω του τον ήχο των The Killers. Αν και δεν νομίζω ότι είχε ποτέ αυτή την πρόθεση, κατά 60-70% το όλο σκηνικό θυμίζει πολύ έντονα πολλαπλά στοιχεία του γνωστού Αμερικάνικου group. Δεν είναι μόνο η φωνή του που έχει πλέον ταυτιστεί με το παρελθόν του, αλλά γενικότερα μου δίνετε η εντύπωση με το κλείσιμο του δίσκου, πως ίσως να επιδίωξε κι όλας να μην αποξενωθεί και τόσο από τις παλαιότερες δουλειές του. Καλό για εκείνους που ακολουθούν όλο αυτόν τον καιρό τις δισκογραφικές κινήσεις τους, κακό για τους ακροατές που είχαν το ερωτηματικό για το που μπορεί να φτάσει ο Brandon Flowers σε ρόλο μοναχικού καβαλάρη. Γιατί κακά τα ψέματα, ουσιαστικά ο κόσμος θα έχει στα χέρια του…
…μία άτυπη συνέχεια του «Day & Age». Αυτό όμως που μου κάνει προσωπικά εντύπωση, είναι ότι κατάφερε να κρατήσει το album ποιοτικά σε υψηλά στάνταρ, ανακηρύσσοντας το άτυπα ως ένα άξιο follow-up του τρίτου LP των The Killers. Σε μία πρόσφατη δήλωση του ανέφερε πως του λείπουν τα υπόλοιπα μέλη του group και ότι ελπίζει ότι θα επανασυνδεθεί μαζί τους μέσα στο 2011. Αυτό δεν σημαίνει πως απογοητεύτηκε από τον εαυτό του, αλλά περισσότερο αυτογνωσία ότι όντως λειτουργεί ακόμα καλύτερα σαν τραγουδιστής-στιχουργός μαζί με τους υπόλοιπους συνεργάτες του. Το ότι τα καταφέρνει μόνος του και ότι είναι το μυαλό του συγκεκριμένου σχήματος δεν χρειαζόταν να το αποδείξει τώρα (αν και μεταξύ μας, αυτό βγαίνει από αυτή την κυκλοφορία). Απλά, μετά από ένα διάλειμμα, φαίνεται πως σιγά σιγά ο 29χρονος Αμερικανός βρίσκει τον δρόμο της επιστροφής προς Sam’s Town μέσω των Flamingo Casino και Flamingo Road.
Βαθμολογία:
Κομμάτια Που Ξεχώρισαν: «Welcome to Fabulous Las Vegas», «Only the Young», «Playing with Fire», «Crossfire»
Tracklist:
1. “Welcome to Fabulous Las Vegas”
2. “Only the Young”
3. “Hard Enough” (featuring Jenny Lewis)
4. “Jilted Lovers & Broken Hearts”
5. “Playing with Fire”
6. “Was It Something I Said?”
7. “Magdalena”
8. “Crossfire”
9. “On the Floor”
10. “Swallow It”
Deluxe Edition: Η Deluxe Edition συμπεριλαμβάνει τέσσερα τραγούδια τα οποία ξεκινούν από αρκετά διαφορετικές βάσεις. Από τον ήχο του Καουμπόι που μπαίνει στο saloon («The Clock Was Tickin») μέχρι το μη-τυπικό «Jacksonville», προσφέρεται μία ιδιόρρυθμη τετράδα που είναι ενδιαφέρουσα μεν, αλλά και λίγο αταίριαστη με το βασικό υλικό. Με την αγορά της ενισχυμένης έκδοσης ούτε χάνει, ούτε κερδίζει κανείς.
.
..
.
.
..
11. “The Clock Was Tickin'”
12. “Jacksonville”
13. “I Came Here to Get Over You”
14. “Right Behind You”
.
Crossfire
