Ο Νότος της Αμερικής είναι αρκετά παρεξηγημένος από το ευρωπαϊκό κοινό και σίγουρα είναι πολύ λιγότερο γνωστός στα δικά μας μέρη απ’ ότι η East- και Westcoast. Μπορεί τα τελευταία χρόνια ο Lil Wayne να έβαλε για τα καλά την περιοχή αυτή στον χάρτη του Hip-Hop κοινού, αλλά δεν συγκρίνεται με τις προσωπικότητες τύπου 2pac, Notorious B.I.G., Wu-Tang Clan κ.α. Στις Ηνωμένες Πολιτείες όμως, οι rap ακροατές όλων των πόλεων έπιναν νερό στο όνομα των UGK, ένα από τα θρυλικότερα groups αυτής της μουσικής. Ο Pimp C και ο Bun B έχουν γράψει την δική τους πολύχρονη ιστορία στον χώρο αυτό με ιστορικά κομμάτια, κλασικούς δίσκους και άπειρες συμμετοχές. Καταλαβαίνει κανείς λοιπόν, το σοκ που έπαθε ο κόσμος στο άκουσμα του θανάτου του Chad Lamont Butler πριν από τρία χρόνια.
Δίσκοι που κυκλοφορούν μετά θάνατον είναι συνήθως πολύ κακοί και πρόχειροι. Τρανταχτό παράδειγμα το θέμα που έχει δημιουργηθεί όλα αυτά τα χρόνια με τον Tupac Shakur, αφού το φως της δημοσιότητας έχουν δει κατά καιρούς άπειρα μέτρια albums. Από τα πρώτα λεπτά του «The Naked Soul of Sweet Jones» νιώθεις ότι πρόκειται για κάτι πιο σοβαρό και σου δίνεται η εντύπωση ότι έχει γίνει καλή δουλειά. Με ένα τραγουδιστό κομμάτι, ο Pimp C ξεκινάει αυτό το CD όπως μόνο εκείνος ήξερε. Ο rapper από το Τέξας ήταν ένας εξαιρετικός MC με άπειρες δυνατότητες, ένας πανέξυπνος ερμηνευτής στα ρεφρέν και ένας δυναμικός παραγωγός. Το τελευταίο δεν το άκουσα σ’ αυτή την ηχογράφηση, μια και όλα τα beats βρίσκονται κάτω από την επιμέλεια άλλων συνθέτων: Boi-1da, Jazze Pha, David Banner, Mouse, Big E, Mike Dean κ.α. Λογικό, επειδή αρκετό από το μουσικό υλικό του κεντρικού μας ήρωα είχε χρησιμοποιηθεί στο τελευταίο UGK project και έτσι πρέπει οι υπεύθυνοι να βγάλουν κατά κάποιον τρόπο τον δικό του ήχο. Σ’ ένα αρκετά μεγάλο μέρος του δίσκου το καταφέρνουν περίφημα, δίνοντας μία Sweet Jones αίσθηση και κρατώντας τις ενορχηστρώσεις σε laid back και ελαφρώς funky ρυθμούς. Η σχεδόν μία ώρα προχωράει αρκετά ομαλά, με ελάχιστα προβλήματα και πέρα από ένα-δύο προβλεπόμενα μπιτάκια, σχεδόν όλα καταφέρνουν να ολοκληρώσουν την αποστολή τους. Έπιασα βέβαια τον εαυτό μου να ζητάει μερικές «βόμβες», να υπάρχει λίγο περισσότερος εντυπωσιασμός μέσα σε αυτά τα 15 tunes. Είναι ωραίο να αναγνωρίζεις ότι όλα τα κομμάτια είναι «καλά», αλλά κατά την προσωπική μου άποψη θα ήθελα άλλες τέσσερις προσπάθειες τύπου «Made Fo» και «Midnight Hoes».
Ειδικά το τελευταίο, είναι ίσως το πιο ώριμο τραγούδι μέσα σ’ αυτή την σόλο δουλειά, με τον Banner να παρουσιάζει μία άκρως ατμοσφαιρική παραγωγή και τους Rick Ross και Slim Thug να δίνουν το απαιτούμενο ήρεμο ύφος. Οι πολλές συμμετοχές δεν πρέπει να φοβίσουν κανέναν (όπως εμένα πριν πατήσω το play), επειδή οι περισσότερες προσφέρουν άμεσα. Όταν μάλιστα δένουν τόσο ομοιόμορφα όπως στην περίπτωση του Too $Hort, εκεί δεν έχει να προσάψει κανείς τίποτα. Αξίζει να αναφέρω και την συνεργασία με τον Chamillionaire που ανήκει στα κρυφά διαμάντια του δίσκου, αλλά επίσης μπορώ να πω με σιγουριά ότι και τρεις-τέσσερις λιγότερες συμμετοχές να είχε το «The Naked Soul of Sweet Jones», κακό δεν θα του έκανε. Είμαι σίγουρος ότι μερικοί σκληροπυρηνικοί fans ίσως στραβοκοιτάξουν την παρουσία του Drake (η οποία όντως δεν πρόσφερε τα αναμενόμενα), αλλά τέτοια ζητήματα σε μία γιορτή προς τιμήν του Pimp C είναι αστεία να τίθενται. Το βασικό σε αυτόν τον δίσκο είναι ότι παρ’ όλο που αντιλαμβάνομαι μερικά μέτρια σημεία ή κάποια πράγματα που πιστεύω ότι θα μπορούσαν να γίνουν καλύτερα, ο αδικοχαμένος καλλιτέχνης κρατάει τον ρόλο του star και όχι του κομπάρσου. Τα verses που επιλέχθηκαν ήταν πολύ πετυχημένα, κάτι που ταιριάζει στο ήδη υπάρχον υλικό. Γιατί, άμα βαθμολογήσω την ποιότητα των στίχων που δεν είχε ακούσει κανείς μας μέχρι αυτή την κυκλοφορία…
…θα μελαγχολήσω επειδή δεν θα ξανακούσω ποτέ κάτι καινούργιο από εκείνον. «Όλοι οι καλοί καλλιτέχνες πεθαίνουν νέοι». Ταιριάζει γάντι αυτή η ατάκα στην περίπτωση του Pimp C, επειδή ήταν μία φιγούρα που εμπλούτιζε το Dirty South όσο λίγοι. Δυστυχώς, δεν κατάφεραν οι ιθύνοντες να παρουσιάσουν ένα CD που θα χαρακτηριστεί ως «το καλύτερο του 2010». Αυτό που επιτεύχθηκε όμως, είναι να παρουσιάσουν ένα album για το οποίο ο ιστορικός MC δεν θα ντρεπόταν και το οποίο θα κατά-ευχαριστηθούν οι υποστηρικτές του αρκετά. Προσπάθησαν να κρατήσουν το στυλ του καθ’ όλη την διάρκεια, θυσιάζοντας την προσωπική τους δημιουργικότητα για να εκπληρώσουν τον απώτερο σκοπό του δίσκου: Να ακούγεται συγκεκριμένος rapper με τον τρόπο που όλοι θα θέλαμε και όχι σαν ένα φάντασμα του παρελθόντος που κινείται ανάμεσα σε κακόγουστους ή αταίριαστους ήχους
Βαθμολογία:
Κομμάτια Που Ξεχώρισαν: «Down 4 Mine», «Love 2 Ball», «Made Fo», «Midnight Hoes», «Massacre»
Tracklist:
01 Down 4 Mine
02 What Up (feat. Bun B & Drake)
03 Love 2 Ball (feat. Chamillionaire)
04 Fly Lady (feat. Jazze Pha)
05 Since The 90s (feat. Gator Mane & E-40)
06 Dickies (feat. Bun B & Young Jeezy)
07 Made Fo (feat. Too Short)
08 Midnight Hoes (feat. Rick Ross & Slim Thug)
09 Believe In Me (feat. Ivory P, Cory Mo, Heezi, BankRoll Jones, Bub & The UnderDogs)
10 Hit The Parking Lot (feat. Webbie & Lila€TM Boosie)
11 Colors (feat. Da Underdawgz)
12 Go 2 War (feat. Bun B & J-Dawg)
13 Massacre
