Στα τέλη του 80′ και αρχή του 90′ έγραψε ιστορία, όχι μόνο στην Hip-Hop σκηνή, αλλά γενικότερα στην Αμερικανική μουσική βιομηχανία. Ως μέλος των γιγάντιων N.W.A. κατέκτησε τους ακροατές της χώρας του και αργότερα έκανε ένα απίστευτο ξεπέταγμα με τον κλασσικό δίσκο («AmeriKKKa’s Most Wanted»). Από εκεί και έπειτα, υπήρχαν πολλές μεγάλες στιγμές στην καριέρα του και έφτασε να εργάζεται ως ηθοποιός,χωρίς όμως να παρατήσει την μεγάλη του αγάπη. Το 2006 επέστρεψε τόσο δυναμικά στο προσκήνιο της Hip-Hop, που προκάλεσε αυτόματα φοβερές πωλήσεις για το εξαιρετικό «Laugh Now, Cry Later»( 144,000 σε μία εβδομάδα και η τέταρτη θέση στα Billboard δεν είναι και λίγα, για δουλειά που βγήκε από ανεξάρτητη δισκογραφική εταιρία.). Οπότε, δεν νομίζω ότι χρειάζεται να ειπωθεί κάτι παραπάνω για τις απαιτήσεις που έχουν οι fans της Westcoast από αυτό το release. Λίγο ο τίτλος, λίγο ο Ice Cube…
.
Μετά το πολύ ευχάριστο Intro κααι φτάνοντας στην πρώτη πεντάδα τραγουδιών, κατάλαβα αμέσως προς τα πού κατευθύνεται αυτός ο δίσκος: Ένα rollercoaster συναισθημάτων όταν ακούς τις διάφορες παραγωγές. Από καλούτσικες ενορχηστρώσεις («Soul On Ice»), σε μέτρια beats («She Couldn’t Make A Picture») και από αναλώσιμους / αδιάφορους ήχους («Urbanian»), στις απόλυτες μουσικές βόμβες («No Country For Young Men»). Η εναλλαγές είναι τεράστιες. Αυτός είναι και ο λόγος που μπορεί κανείς μετά την πρώτη ακρόαση να διαχωρίσει με ευκολία τα άσχημα tracks από τα διαμαντάκια. Εκτός από την ποιοτική πλευρά της συνολικής σύνθεσης υπάρχει και η διαφοροποίηση στους ρυθμούς των δημιουργιών των Bangladesh, Doughboy, T-Mix κ.α. Ταιριαστό παράδειγμα ότι μετά από το αισθητά πιο γρήγορο μεσαίο κομμάτι του δίσκου, ακολουθεί μία πιο χαλαρή (αλλά με την ίδια σκληράδα) πεντάδα τραγουδιών. Αν κρατούσε αυτό το ύφος ως το τέλος, και δεν επέλεγε να τελειώσει το «I Am The West» με παραγωγή που θυμίζει μέτριο -πιασάρικη hyphy επιτυχία θα ήταν όλα πολύ καλύτερα. Όχι επειδή έχω κάποιο πρόβλημα με το συγκεκριμένο είδος, απλά είναι κομματάκι περίεργο να κλείνει ένα album με αυτόν τον τρόπο, ενώ έχει ακολουθήσει ένα τέταρτο όπου οι ταχύτητες έχουν χαλαρώσει.
Αυτό που έρχεται ακριβώς σε αντίθεση με την μουσική επιμέλεια του «I Am The West» είναι η παρουσία του Ice Cube. Είναι ισορροπημένη, ξέρεις τι θ’ ακούσεις και το επίπεδο στο rap που θα περίμενες από έναν τέτοιο MC σου προσφέρεται απλόχερα. Στις επιτυχίες όπου τα πάντα κυλούν ομαλά δεν έχω κανένα παράπονο και νιώθω την ενέργεια της Δύσης. Από εκεί και έπειτα όμως, πώς να αφεθώ σε westcoast ρυθμούς, όταν ανά πάσα στιγμή μπορεί να ξεπεταχτεί ένας Gucci Mane στο προσκήνιο? Με λίγα λόγια, εννοώ ότι βρίσκονται αρκετά beats που δεν πιάνουν την αίσθηση που προφανώς θα είχαν στο μυαλό τους οι υπεύθυνοι, αλλά συγχρόνως δεν μπορεί να αναγεννηθεί και κάτι εντελώς φρέσκο. Όσο καλός και να είναι σαν MC, η φωνή του και το όλο στυλ ταιριάζουν σε πολύ λίγα σημεία με τις ελαφριές Southern παραγωγές. Γι’ αυτό και δεν είναι τυχαίο που μόνο με το μουσικό ύφος του Lil Jon έδεσε τόσο καλά πριν από τέσσερα χρόνια. Το ίδιο διπρόσωπος παρουσιάζεται ο δίσκος και στο θέμα των συμμετοχών. Το συγκεκριμένο LP θα μπορούσε να χαρακτηριστεί άνετα και ως σολάρισμα του Cube, αφού στο δεύτερο μισό του δίσκου είναι εντελώς μόνος. Κάτι που δεν γίνεται να το κριτικάρεις, από την στιγμή που έχει την ευχέρεια να διασκεδάζει τον ακροατή για πολύ μεγάλη διάρκεια. Από την άλλη, πέρα από την συνεργασία με τον WC, καμία δεν με «έφτιαξε». Όλες με άφησαν κατά κάποιον τρόπο αδιάφορο και με ένα βασικό ερώτημα: «Γιατί δεν πρόσθεσε γνωστά και αγαπητά ονόματα της West όπως π.χ. Snoop Dogg ή Warren G, από την στιγμή που έβαλε κι άλλους ανθρώπους?» Αν το προχωρούσε όλο το CD μόνος του, θα το κατανοούσα. Τα συγκεκριμένα άτομα όμως δεν καταφέρνουν να δώσουν το κάτι παραπάνω και αυτό ακούγεται ιδιαίτερα στα μέτρια tunes.
Το «I Am The West» είναι σαν ένα νόμισμα με δύο όψεις στο θέμα του ήχου. Καθόλου σταθερό, με καλές και κακές στιγμές. Με κομμάτια που ταιριάζουν και σε απογειώνουν, αλλά και με πέντε-έξι τα οποία την επόμενη μέρα δεν θα τα θυμάσαι. Αν ηχογραφούσε το ίδιο album, με το ίδιο υλικό, κρατώντας μόνο τα τέσσερα πολύ καλά τραγούδια και να τα πλαισίωνε με έξι ακόμα που ξεχώρισαν για το θετικό τους αποτέλεσμα, θα ξεκινούσα από εντελώς άλλη βάση αυτή την συζήτηση. Γιατί, στο θέμα της ερμηνείας δεν συνάντησα κανένα απολύτως πρόβλημα, ακόμα και αν δεν επιφύλασσε κάποια μεγάλη έκπληξη όπως το «Nigga Trap» του 2006. Το ότι είναι η προσωποποίηση της Δύσης με βρίσκει σύμφωνο, όσο το κρατάμε στις ικανότητες κρατώντας το μικρόφωνο στα χέρια του. Άμα όμως συνυπολογίσω και την επιλογή της μουσικής του ίδιου που θα τον συνοδεύει σε αυτά τα 50 λεπτά, με βρίσκει απογοητευμένο. Είναι αξιοσημείωτο όμως ο τρόπος του Ice Cube να σε διασκεδάζει μετά από τόσα χρόνια σε εν μέρει αντίξοες συνθήκες.
Βαθμολογία :
Κομμάτια Που Ξεχώρισαν: «I Rep That West», «Too Westcoast», «No Country For Young Men», «Hood Robbin’», «Your Money Or Your Life»
Tracklist:
01. A Boy Was Conceived (Intro)
02. Soul On Ice
03. Life In California (Ft. Jayo And WC)
04. She Couldn’t Make It On Her Own (Ft. OMG And Doughboy)
05. Urbanian
06. Ya’ll Know Who I Am (Ft. OMG, Doughboy, WC And Maylay)
07. Too West Coast Ft. WC And Maylay)
08. I Rep That West
09. Drink The Kool-Aid
10. No Country For Young Men
11. It Is What It Is
12. Hood Robbin’
13. Your Money Or Your Life
14. Nothing Like L.A.
15. All Day, Every Day
16. Fat Cat
b
I Rep That West
