Από το 2001 και την τεράστια του επιτυχία («Fast Lane») έχουν περάσει εννέα χρόνια. Μέσα σ’ αυτό το διάστημα η φήμη του στο mainstream κοινό έπεσε κατακόρυφα, σε βαθμό που δύσκολα θα δείτε τον συγκεκριμένο δίσκο να αναφέρεται από τα μεγάλα media. Λογικό από την μία, αφού οι νόμοι στην μουσική βιομηχανία είναι σκληροί. Όταν δεν βγάζεις επιτυχίες, ο κόσμος σε ξεχνάει γρήγορα. Κακώς, επειδή κάτι τέτοιοι καλλιτέχνες καταφέρνουν και βγάζουν πάρα πολύ καλό υλικό, ειδικά σ’ ότι αφορά την ποιότητα. Ας μην ξεχνάμε, ότι μιλάμε για έναν άριστο τραγουδιστή και με εξαιρετικές ικανότητες στην ηχητική παραγωγή.
.
Όσες φορές πετυχαίνω τον Bilal σε κομμάτια συναδέλφων του ή γνωστών rappers, πάντοτε στέκεται γερά στα πόδια του. Αυτό το στοιχείο δεν θα αλλάξει ούτε τώρα, αφού δίνει έμφαση στο συναίσθημα των vocals του. Είναι σημαντικό για τον ίδιο να μην καταφεύγει σε υπερβολές και επαναλαμβανόμενες κορώνες κατά την διάρκεια του album. Προσπαθεί να εστιάσει την προσοχή του στους χαμηλούς τόνους που έχουν τα beats και η γενικότερη εικόνα του «Airtights Revenge». Ο ίδιος είχε πει ότι στο συγκεκριμένο CD θα πειραματιστεί αρκετά, αλλά αμέσως κατανοεί κανείς ότι δεν εννοούσε τα φωνητικά του. Εκείνα παραμένουν σ’ ένα ήμι-χαλαρό ύφος που ακροβατεί ανάμεσα στον μυστικισμό και στον έρωτα. Η μεγάλη αλλαγή είναι στα lyrics και στις θεματολογίες των μεμονωμένων κομματιών. Πολύ πιο σοβαρά, με μεγαλύτερη σημασία και πολύπλευρα από κάθε άποψη. Από τον ερωτισμό που μπορεί να βγάλει μία δημιουργία, φτάνει στο σημείο να ασχολείται με τον άνθρωπο και να θέτει ερωτήσεις για το τι εκπροσωπεί ο καθένας από εμάς («Who Are You»). Δεν φοβάται να μπλέξει τον ήχο της Neo-Soul με πολιτικά ζητήματα ή κοινωνικά ερωτήματα («Robots», «Dollar»). Είναι πολύ ενδιαφέρον πως καταφέρνει με τον έξυπνο τρόπο που έγραψε τα rhymes του να δέσει τα παραπάνω πράγματα με τις ρομαντικές του απόψεις: «What is love, (What is it?)/What is love, (What is it?)/ Cool on the outside, hot in the middle /Cool on the outside, hot in the middle /But you ain’t even gotta try, all you gotta do is realize»
Τα λόγια που κρύβουν μαζί τους καθ’ όλη την διάρκεια του δίσκου ένα νόημα, είναι ζήτημα αν τα πετυχαίνει κανείς μια-δυο φορές τον χρόνο σ’ ένα R&B album με τέτοια διάρκεια. Οι παραγωγές είναι επίσης κάτω από την επίβλεψη του Bilal, ο οποίος συνεργάζεται κατά κύρια βάση με τον Steve Mckie αλλά και τους 88 Keys και Νottz. Αυτό του έδωσε το πλεονέκτημα να δένει το όλο σκηνικό και να βγάζει μία ηρεμία προς τα έξω. Το μόνο πρόβλημα που υπάρχει είναι ότι όλα τους δεν ξεπερνούν τον χαρακτηρισμό του «καλού». Μπορεί να ταιριάζουν και να συμβαδίζουν με τα rhymes του τραγουδιστή, όμως δεν με εντυπωσίασαν. Δεν μπόρεσα να χαθώ στις μελωδίες τους όσο θα ήθελα και αυτός είναι ο λόγος που στην αρχή δεν το εκτίμησα όσο θα έπρεπε. Από την στιγμή που συγκεντρώθηκα και είχα ήδη γνωρίσει το tracklist από την πρώτη μου περιήγηση, έμεινα έκπληκτος. Από τον τρόπο που συνδύασε όλες αυτές τις σκέψεις που είχε μέσα του και τις έβγαλε τόσο άρτια προς τα έξω. Στις λεπτομέρειες κρίθηκε για μένα η επιλογή να μην το χαρακτηρίσω classic ή σχεδόν classic, επειδή πραγματικά δεν έχει στιγμές θαυμασμού οι οποίες θα με ωθήσουν να ακούσω ένα κομμάτι δέκα φορές στην σειρά (Με εξαίρεση το «Little One». Από τα κορυφαία R&B τραγούδια τις χρονιάς).
Μπορώ όμως, να ακούσω το «Airtights Revenge» πολλές φορές συνεχόμενα και να αναλύσω αυτά που προσφέρει ο Bilal. Είναι κρίμα να χάνονται τέτοιοι καλλιτέχνες αυτή την εποχή και απορώ πώς γίνεται να έχει κριθεί το 2006 ένας τέτοιος artist ως μη-προωθήσιμος από την Universal. Τουλάχιστον μας δίνεται η δυνατότητα με τα μέσα που έχουμε να ψάχνουμε και να ανακαλύπτουμε δίσκους οι οποίοι δεν προβάλλονται τόσο πολύ. Πιστεύω ότι αν προσέθετε λίγο περισσότερη ενέργεια στις ενορχηστρώσεις ή έκανε τις δημιουργίες του λεκτικά πιο προσβάσιμες, θα έφτανε σίγουρα το πρόσφατο «The Love And War Masterpeace» του Raheem DeVaughn. Αυτοί οι δύο όμως έκαναν την διαφορά φέτος και πέρσι με την θεματολογία τους, την ζεστασιά τους και γι’ άλλη μία φορά εξεπλάγην από το τελικό αποτέλεσμα. Βέβαια, με τέτοιο εξώφυλλο έπρεπε να φανταστώ τι θα συναντούσα στα λόγια του Bilal Sayeed Oliver.
Βαθμολογία:
Κομμάτια Που Ξεχώρισαν: «Restart», «All Matter», «Little One», «Move On»
Tracklist:
1. Cake & Eat It Too
2. Restart
3. All Matter
4. Flying
5. Levels
6. Little One
7. Move On
8. Robots
9. The Dollar
10. Who Are You
11. Think It Over Produced by 88 Keys
.
Little One
