Ουδέποτε περίμενα να μου αρέσει τόσο πολύ ο τελευταίος δίσκος των Maroon 5 με τον τίτλο «It Won’t Be Soon Before Long». Το 2007 είχαν βγει αρκετά καλά albums και η κυκλοφορία από το συγκεκριμένου γκρουπ με εξέπληξε θετικά, ειδικά ως προς την λειτουργία του ως σύνολο. Μπορεί να μην είχε να προσφέρει φανταχτερά νέες μουσικές ανακαλύψεις, αλλά ήταν το πλέων ώριμο CD από αυτό το σχήμα. Ο Adam Levine και η κλίκα του επέστρεψαν τρία χρόνια μετά, μ’ ένα ευχάριστο και κολλητικό single, ένα εξώφυλλο που τραβάει κάποια βλέμματα και ελπίζω να προσελκύει το ίδιο ενδιαφέρον όπως και η το τελευταίο τους LP.
.
To «Misery» για το οποίο αναφέρθηκα και στον πρόλογο, είναι ένα ιδιαίτερα ευχάριστο tune που χαρακτηρίζει λίγο πολύ και την συνέχεια του album. Το χαρακτηριστικό στυλάκι των Maroon 5 όταν βγάζουν στην αγορά χαρμόσυνα singles, με ελαφρές κιθάρες και κατά διαστήματα funky ήχο. O Pop ήχος παραμένει η πυξίδα τους, αν και σε αυτή την ολοκληρωμένη ηχογράφηση υπάρχουν και μερικές πιο rock επιρροές. Σίγουρα ο βασικός αυτουργός αυτής της μικρής αλλαγής δεν είναι άλλος από τον Robert Lange. Ο βασικός παραγωγός των τραγουδιών αλλά και όλου του δίσκου είναι ο άνθρωπος που έχει συνεργαστεί στο παρελθόν με τους AC/DC, Bryan Adams, Nickelback και πολλά άλλα μεγάλα ονόματα. Προσωπικά, πιστεύω ότι ενορχηστρώσεις όπως στο «Give A Little More» ταιριάζουν αφάνταστα στο group και ιδιαίτερα στις φωνητικές ικανότητες του Adam Levine. Ο τραγουδιστής του σχήματος έχει μία πολύ αναγνωρίσιμη φωνή, η οποία έχει δοκιμαστεί με επιτυχία σε μπαλάντες, όμως σε χαρούμενα funk/rock κομμάτια απογειώνετεαι,
Η θεματολογία τους δεν έχει αλλάξει καθόλου από τα παλαιότερα project τους και συνεχίζει να ασχολείται κατά κύρια βάση με τον έρωτα. Το μόνο μειονέκτημα που ανακαλύπτω στους Maroon 5 είναι το γεγονός ότι δεν προσπάθησαν( και ούτε θέλουν, απ’ ότι φαίνεται) να εμβαθύνουν το περιεχόμενο τους ή να δουλέψουν πάνω στους στίχους τους ώστε να παρουσιαστεί στα αυτιά του ακροατή κάτι το διαφορετικό. Μουσικά δεν φαίνεται και τόσο πολύ αυτό το πρόβλημα ή ότι υστερούν στο γράψιμο των lyrics, γιατί πολύ απλά το όλο πακέτο δένει αμέσως. Για έναν fan όμως που έχει παρακολουθήσει την σταδιοδρομία τους από το 2004 και μετά, θα καταλάβει όσο προχωράει τι εννοώ. Ενδεχομένως να κουραστεί κατά κάποιον τρόπο, αν και με με αυτό το μουσικό χαλί είναι κομματάκι δύσκολο. Ειδικά στο πρώτο μισό του album, τα λεπτά κυλούν πολύ γρήγορα με το συναίσθημα να παραμένει συνεχώς ευχάριστο και θετικό. Η επιλογή τους να το γυρίσουν στο λίγο πιο rock ύφος κρίνεται πετυχημένη, αφού το πολύ το κύριε ελέησον το βαριέται και ο παπάς. Φανταστείτε να μην εμφανιζόταν κάποια αλλαγή στον ήχο του δίσκου και να συνδυαζόταν με την συνεχόμενη θεματολογία για 40+ λεπτά. Έτσι, εμφανίστηκαν από το πουθενά κάποιες δημιουργίες ( «Hands All Over», «How»)που διαφέρουν αρκετά στον ηχητικό προσανατολισμό της έναρξης του «Hands All Over» και που προσφέρουν αρκετά στο τελικό σύνολο. Φαίνεται ότι φοβήθηκαν να κάνουν μία ριζική αλλαγή και ότι βασικός τους σκοπός ήταν να κρατήσουν το image που έχουν από την αρχή και της καριέρας τους.
Αυτό μπορεί να ξινίσει σε μερικούς και να τους κατηγορήσουν ότι δεν κατάφεραν να δείξουν στον κόσμο ότι μπορούν να τα καταφέρουν το ίδιο καλά και όταν δεν ακολουθούν την πετυχημένη φόρμουλα. Ενδεχομένως και να έχουν δίκιο οι επικριτές τους, αλλά θυσιάζοντας μία ριζική αλλαγή στον βωμό ενός πολύ δεμένου συνόλου μπορεί και να ήταν σωστή η απόφαση τους. Άλλωστε από την πλευρά παραγωγών κρίνεται αρκετά ενδιαφέρον, δένει με με τα μέλη των Maroon 5. Νομίζω ότι πολύ δύσκολα θα μπορέσουν στο μέλλον να μας εκπλήξουν μουσικά ή να εκδώσουν ιστορικά CD. Σ’ αυτό που δεν χωράει αμφισβήτηση είναι το γεγονός ότι έβγαλαν στην αγορά άλλον έναν ιδιαίτερα ευχάριστο δίσκο που θα συνοδεύσει ένα μεγάλο μέρος των ακροατών για αρκετό καιρό όπου και να πάνε.
Y.Γ.1: Στα χέρια μου έπεσε η Deluxe Edition του album, της οποίας την tracklist την έχω προσθέσει κάτω από τα βασικά δώδεκα κομμάτια. Πρόκειται για μία καλή συλλογή, αφού υπάρχουν διάφορες ωραίες εκπλήξεις (επανεκτέλεση του «If I Ain’t Got You» της Alicia Keys, Acoustic Version του «Misery») και καλά τραγούδια («Curtain Call»)
Υ.Γ.2: Είναι ιδέα μου ή το «Get Back in My Life» θυμίζει κατά κάποιον τρόπο το «Κρυφά από τις Μέλισσες?
Βαθμολογία:
Κομμάτια Που Ξεχώρισαν: «Misery», «Give a Little More», «Stutter», «Get Back in My Life»
Tracklist:
1. “Misery”
2. “Give a Little More”
3. “Stutter”
4. “Don’t Know Nothing”
5. “Never Gonna Leave This Bed”
6. “I Can’t Lie”
7. “Hands All Over”
8. “How”
9. “Get Back in My Life”
10. “Just a Feeling”
11. “Runaway”
12. “Out of Goodbyes” (featuring Lady Antebellum)
Deluxe Edition:
13.”Last Chance”
14. “No Curtain Call”
15. “Never Gonna Leave This Bed” (Acoustic version)
16. “Misery” (Acoustic version)
17. “If I Ain’t Got You” (Live)
.
Misery
