Από το «Hustlin’» και τις ιστορίες για cocaine και μαφιόζους, βρέθηκε να τον χλευάζουν για την φωτογραφία του σχετικά με το παρελθόν του, η οποία έδειχνε ότι ήταν αστυνομικός. Από τις δυναμικές πωλήσεις των δίσκων, έφτασε κάποια στιγμή σε μία πολύ μεγάλη κόντρα με τον 50cent, ο οποίος προσπαθούσε να τον γελοιοποιήσει σ’ ολόκληρη την υφήλιο. Το περίεργο σε αυτό το beef ήταν, ότι χαμένος βγήκε ο …50 παρ’ όλο που παρουσίασε μερικά πολύ πετυχημένα βιντεακιά. Αναφέρομαι στον Rick Ross, που μέσα από πολλές αντίξοες συνθήκες, κατά κάποιον τρόπο κατάφερε να κρατήσει αρκετούς fans κοντά του και να παρουσιάζει αντικειμενικά αξιόλογα δισκάκια. Η αλήθεια είναι πάντως, πως …
.
….με όλες αυτές τις διαρροές, δεν έμεινε και τίποτα να ανακαλύψεις σε αυτό το σχετικά μικρό tracklist. Από την άλλη, η ποιότητα των τραγουδιών που βρήκαν τον δρόμο τους στο internet, σε συνδιασμό με το «Albert Anastasia EP» , δημιούργησαν μία μεγάλη αναμονή και ευφορία στις τάξεις των hip-hop ακροατών. Το «I’m Not A Star» μπαίνει μ’ έναν ιδιαίτερα πομπώδες τρόπο στον δίσκο και σε μαζεύει κατευθείαν κοντά του. Η πρώτη εντυπωσιακή στιγμή βέβαια, έρχεται στο «Free Mason», ένα κομμάτι που είχε δημιουργήσει μόνο και μόνο με τον τίτλο του αρκετές συζητήσεις, σύμφωνα για το τι θα συμπεριλαμβάνει. Εν τέλει, αποδείχθηκε ως ένα απλό διαφημιστικό κόλπο των καλλιτεχνών να κατασκευάσουν μία τεχνητή συνομοσιολογία, ανεβάζοντας με μία απλή φήμη τα clicks στο διαδίκτυο. Ο Rick Ross βγάζει πολύ πάθος μέσα από αυτό το track, προσπαθώντας συγχρόνως να πετάξει μερικά rhymes που ίσως βάλουν πάλι μερικούς να μιλάνε για τα παρασκηνιακά Illuminati-θέματα. Το καλό είναι, ότι δεν έχω χαζέψει ακόμα εντελώς και αντί γι’ αυτού, διακρίνω ήδη την πρώτη επιρροή που είχε ίσως το «Distant Relatives» των Nas και Damian Marley σε άλλον καλλιτέχνη. Ακούμε για δεύτερη φορά φέτος μία αναφορά στους αρχαίους πολιτισμούς της Αφρικής, από έναν MC που δεν το συνήθιζε μέχρι τώρα: «Big contracts, big contractors / built pyramids, period / We Masters / no caterpillers, it was just a lot of n-ggas / A lot of great thinkers and a lot of great inventors». Στο ίδιο tune έχουμε και έναν Jay-Z που συνεχίζει να βρίσκεται σε φόρμα, ραπάροντας lines με την χαρακτηριστική δομή τους: «Bitch I said I was amazing / Not that I’m a Mason / It’s amazing that I made it through the maze that I was in / Lord forgive me I never would’ve made it without sin».
Αυτό το single δεν το περιγράφω τόσο αναλυτικά λόγω του anticipation που προϋπήρχε, αλλά επειδή αντανακλά τα δύο πιο βασικά στοιχεία του «Teflon Don»: Συμμετοχές και παραγωγές. Ο Rick Ross έχει ίσως την καλύτερη αίσθηση για το ποιος του ταιριάζει, που μπορεί να τον χρησιμοποιήσει και με ποιον τρόπο θα αξιοποιήσει έτσι την μουσική ώστε να τον εξυψώσει. Είναι φοβερό πώς κατάφερε να συγκεντρώσει τόσα καλά beats, με την κορυφαία στιγμή να είναι αναμφίβολα το «Maybach Music 3». Ενώ ο T.I. έχει την πιο σοβαρή απόδοση σε αυτό το κομμάτι, η εισαγωγή που γίνετε στην έλευση του Ross στο τελευταίο verse, μοιάζει βγαλμένη από ταινία, λες και έρχεται ο Μπεν Χουρ. Με κάτι τέτοια τρικ κερδίζει αφάνταστα από τις συνεργασίες του, ακόμα και όταν δεν είναι ακριβώς στα μέτρα του. Όταν άκουσα για πρώτη φορά το «Live Fast, Die Young», δεν είχα εντυπωσιαστεί. Αυτό όμως ίσχυε μέχρι να κάνω την ολοκληρωμένη ακρόαση του album. Αν και το τραγούδι αυτό είναι κατά την άποψη μου περισσότερο ένα Kanye West song, παρά του κεντρικού προσώπου, καταφέρνει και δείχνει το καλύτερο του πρόσωπο σ’ ότι αφορά flow και delivery. Με αυτό τον τρόπο κατάφερε και το ενσωμάτωσε πολύ ομαλά στο όλο project. Αν συνυπολογίσω και το «Tears Of Joy», μ’ έναν Cee-Lo Green που δείχνει γιατί παίζει τόσο σημαντικό ρόλο η ποιότητα ενός τραγουδιστή στο ρεφρέν ενός rap κομματιού, μπορώ να πω πως έχω εντυπωσιαστεί. Πραγματικά, δεν θα υπερβάλω άμα πω ότι ήταν από τα πιο ενδιαφέροντα πρώτα 20 λεπτά του 2010.
Τα προβλήματα ξεκινούν με την εισαγωγή του «No. 1», προϊόν της κοινής δουλειάς με Diddy και Trey Songz. Μία δημιουργία που δεν παρουσιάζει την καλλιτεχνική φρεσκάδα των προηγουμένων cuts και που ανακοινώνει μία μικρή διαφοροποίηση ως προς την μουσική κατεύθυνση. Ακολουθούν δύο σχεδόν πανομοιότυπα τραγούδια, σε πολύ βαρύ τόνο, αλλά επίσης αρκετά προβλεπόμενο αποτέλεσμα. ΤΟ προτελευταίο κομμάτι, με τα ατμοσφαιρικά φωνητικά της Chrissete Michele και έναν καλούτσικο Drake, είναι η τελευταία πραγματικά αρκετά καλή στιγμή του album. Ο επίλογος γράφεται με το «All The Money In The World», το οποίο έχει όλα τα φόντα να αποτελέσει από τα σημεία αναφοράς του Teflon Don. Xαλάει όμως στην επιλογή του Rick Ross να …τραγουδήσει La la la. Ελπίζω να μην επαναληφθεί ΠΟΤΕ ξανά κάτι τέτοιο. Πάντως, μου προκαλεί μεγάλη έκπληξη ότι δεν είχε για πρώτη φορά ούτε ένα κακό αποτέλεσμα και πιστεύω πως πρέπει όλοι οι rappers να ακολουθήσουν το παράδειγμα του μικρού αριθμού όσον αφορά τα tracks σε δισκογραφικές κινήσεις.
Οι υπεύθυνοι φόρτωσαν τα διαμάντια της τέταρτης δισκογραφικής απόπειρας του Ross στο πρώτο μέρος του δίσκου και με αυτόν τον τρόπο επισκίασαν άθελα τους το δεύτερο μισό. Αν τα είχαν ανακατέψει λίγο καλύτερα, μπορεί να μην φαινόντουσαν τα λιγοστά αδύναμα σημεία. Αντικειμενικά πάντως, αν είσαι groupie του συγκεκριμένου rapper, αναγνωρίζεις πως δεν ήταν το απόλυτο classic. Το ίδιο θα πρέπει να ισχύει και για όσους δεν τον έπαιρναν στα σοβαρά και να δουν την πραγματικότητα στο «Teflon Don», που δεν είναι άλλη από το πάρα πολύ καλό τελικό αποτέλεσμα. Αυτή είναι μακράν η πιο καλοστημένη και ώριμη δουλειά του καλλιτέχνη από την Φλόριντα και ίσως από τις πιο ευχάριστες mainstream ηχογραφήσεις του 2010. Ο Rick Ross μπορεί να παραμένει λυρικά ένας μέτριος MC, αλλά εδώ αποδεικνύει ότι έχει πολύ μεγαλύτερες δυνατότητες όταν έρθει η στιγμή να μας παρουσιάσει ένα νέο CD. Δείχνει να έχει κάνει πάρα πολλά βήματα μπροστά στην καριέρα του και αυτό του το αναγνωρίζει τόσο ο κόσμος, όσο και η δισκογραφική του, δίνοντας του από τα μεγαλύτερα και πολύπλευρα ρόστερ που έχω δει εδώ και καιρό.
Υ.Γ.: Αμαρτία να μην μπει τελικά το «Mafia Music II» με την Chrissete Michele σε αυτή την δουλειά. Το καλύτερο κομμάτι του Rick Ross τόσο στιχουργικά, όσο και παραγωγικά, τελικά απουσιάζει και επίσημα από το «Teflon Don». Το υψηλό κόστος της κάλυψης του sample που χρησιμοποίησαν οι The Olympicks σε αυτή την δημιουργία, στάθηκε εμπόδιο στα σχέδια της δισκογραφικής. Κρίμα.
Βαθμολογία:
Κομμάτια Που Ξεχώρισαν: «Free Mason», «Tears Of Joy», «Maybach Music 3», «Live Fast, Die Young», «B.M.F»
Tracklist:
1. I’m Not A Star (Produced By J.U.S.T.I.C.E. League)
2. Free Mason (Feat. Jay-Z) (Produced By The Inkredibles)
3. Tears Of Joy (Feat. Cee-Lo)
4. Maybach Music III (Feat. T.I., Jadakiss & Erykah Badu) (Produced By J.U.S.T.I.C.E. League)
5. Live Fast, Die Young (Feat. Kanye West)
6. Super High (Feat. Ne-Yo) Clark Kent & The Remedy)
7. No. 1 (Feat. Trey Songz & Diddy)
8. MC Hammer (Feat. Gucci Mane) (Produced By Lex Luger)
9. B.M.F. (Blowin’ Money Fast) (Feat. Styles P) (Produced By Lex Luger)
10. Aston Martin Music (Feat. Drake & Chrisette Michele) (Produced By J.U.S.T.I.C.E. League)
11. All The Money In The World (Feat. Raphael Saadiq) (Produced By The Olympicks)
.
B.M.F. (Blowin’ Money Fast) (feat. Styles P)
