Η κοπέλα αυτή έχει τρελό στυλ. Με την όλη παρουσία της σε κερδίζει και σου ανακοινώνει ότι πρόκειται να δεις και να ακούσεις κάτι πιο εναλλακτικό. Η Janelle Monáe δεν είναι ιδιαίτερα γνωστή πέρα από την Αμερική, αλλά όσοι είχαν την τύχη να ακούσουν το EP «Metropolis Suite I of IV: The Chase» της, θα διέκριναν το ταλέντο στην φωνή της. Σε συνδυασμό με τα βίντεο της που είχα δει κατά καιρούς, η αλήθεια είναι, πως μου δημιουργήθηκε μία αναμονή γι’ αυτό το τρελό «τυπάκι». Ήλπιζα ότι θα πρόκειται για μία ευχάριστη ακρόαση όταν πάτησα το play…
… και πιστεύω, ότι η αρχή δεν θα μπορούσε να είναι καλύτερη: όπως λέει και ο τίτλος του πρώτου track, μας παρουσιάζεται μία Οβερτούρα. Αμέσως μετά, μας υποδέχονται χαλαροί funky ήχοι, με πολύ ενδιαφέρουσες και up-tempo παραγωγές. Φανταστείτε όλο αυτό το σκηνικό, με κομμάτια που ακολουθούν το ένα το άλλο χωρίς να καταλαβαίνεις την αλλαγή και beats που προσαρμόζονται σε αυτό το ναζιάρικο κατά διαστήματα υφάκι του πρώτου μέρους. Αυτή η μεταφορά από το ένα τραγούδι στο επόμενο, γίνεται με καταπληκτικό τρόπο και στο πρώτο highlight του album «Locked Inside». Γενικώς, μην προετοιμαστείτε για κάτι συγκεκριμένο, γιατί ολόκληρος ο ήχος που βγάζουν οι Diddy, Big Boi (από τους Outkast), Nate Wonder, Chuck Lightning και η ίδια η Monáe, απαρτίζεται από άπειρα μουσικά είδη. Όλο αυτό, με κατά καιρούς πολύ ισχυρά ηχητικά δείγματα, τα οποία τονίζουν αυτό το πράγμα που προσπαθεί να σου βγάλει η τραγουδίστρια. Λίγο το funky κούνημα, λίγο οι ονειρικές και ταξιδιάρικες σκέψεις ( «Sir Greeendown»), δεν θέλει και πολύ να σε κερδίσει. Αυτό που κάνει την διαφορά σε αυτόν τον δίσκο, είναι ότι στα σχεδόν 70 λεπτά που διαρκεί, σε περνάει από πολλά στάδια και καταφέρνει να σε βάζει στο κλίμα όσο πιο ομαλά γίνεται. Στο «Cold War» θέλεις στην κυριολεξία να σηκωθείς από την καρέκλα σου και να χορέψεις και στο « Alive (The War Of The Roses)» νομίζεις στην αρχή ότι θα ακούσεις ένα τραγούδι από καμπαρέ, μόνο που μετά δυναμώνει με την βοήθεια των κιθάρων. Δηλαδή, μεταμορφώνεται σε κάτι τελείως ροκ, τελείως απρόβλεπτο.
Η τελευταία λέξη της προηγούμενης πρώτης παραγράφου, χαρακτηρίζει όλο το «”The ArchAndroid (Suites II and III of IV)», μόνο που για να δαμάσεις ένα τέτοιο CD, χρειάζεσαι μία φωνή που να έχει να δώσει πολλά. Η Janelle Monáe τα δίνει πραγματικά όλα, προσπαθεί να δώσει χρώμα και ζωή, σε κάτι που είναι ζωντανό μουσικά, αλλά ατίθασο συγχρόνως. Ακόμα και στα πιο γρήγορα τραγούδια, καταφέρνει και βγάζει τις κορόνες της και προσωπικά μπορώ να πω ότι είμαι ιδιαίτερα εντυπωσιασμένος. Όχι από την άποψη ότι ακούς μία Whitney Houston να σολάρει, αλλά ότι μπορεί και γεμίζει με την παρουσία της το κομμάτι. Είναι μία πολύ ισορροπημένη καλλιτέχνης και απόδειξη γι’ αυτό, είναι ότι στο τέλος δεν ξέρεις που αποδίδει καλύτερα ή τι προτιμάς. Δεν υπάρχει κάποια στιγμή που να φαίνεται ότι είναι εκτός όσον αφορά τα φωνητικά ή που να μην της πάει η παραγωγή. Παίρνει και την υποστήριξη που χρειάζεται από back-vocals (π.χ. στο «57821»). Μία έξυπνη κίνηση, αφού ίσως της λείπει ακόμα η εμπειρία να πατήσει ολομόναχη στα τελευταία 20 λεπτά συνεχόμενης μπαλάντας – chill out tunes και με αυτή την συνοδεία που έχει, καταφέρνει να μαγέψει τον ακροατή.
Στο μόνο θέμα που μου τα χάλασαν, ήταν στις λεπτομέρειες. Υπάρχει μία πολύ μικρή κοιλιά στην μέση του album, μία συμμετοχή που δεν με έπεισε ( αυτή του Of Montreal, έμοιαζε πολύ με MGMT και δεν κόλλησε πολύ καλά στο «Make The Bus» ) και λείπουν για μένα τα δύο-τρία singles που θα την εκτοξεύσουν. Αυτά όμως είναι για τα ψιλά γράμματα. Η ουσία είναι, ότι αυτή την στιγμή γράφω για έναν από τα πιο ενδιαφέροντα και καλά δισκάκια που θα ακούσουμε μέσα στο 2010. Προσφέρει ποιότητα, εναλλακτικά μουσικά είδη, ποικιλία καθ’ όλη την διάρκεια του album και μία απίστευτη συνοχή. Αν και δεν έχει καμία σχέση με την μουσική του R.Kelly, ποιοτικά, συγκρίνεται εύκολα με τι ξεκίνημα του γνωστού R&B King, μόνο χωρίς ένα «Bump N’ Grind». Αν προσέξει στην δεύτερή της απόπειρα τις λεπτομέρειες, τότε την επόμενη φορά θα έχουμε ένα CD χωρίς να του προσάπτω το παραμικρό. Το «The ArchAndroid (Suites II and III of IV)» είναι ίσως η καλύτερη δουλειά που θα ακούσουμε φέτος από μία γυναικεία φωνή και ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ εμφανίζεται μία κοπέλα με κάτι τόσο καινοτόμο και τόσο όμορφο.
Βαθμολογία:
Κομμάτια Που Ξεχώρισαν: «Locked Inside», «Cold War», «Neon Vally Street», «Say You’ll Go», «Ba Bop Bye Ya»
Tracklist:
01. Suite II Overture
02. Dance Or Die (Ft. Saul Williams)
03. Faster
04. Locked Inside
05. Sir Greendown
06. Cold War
07. Tightrope (Ft. Big Boi)
08. Neon Gumbo
09. Oh, Maker
10. Come Alive
11. Mushrooms & Roses
12. Suite III Overture
13. Neon Valley Street
14. Make The Bus (Ft. Of Montreal)
15. Wondaland
16. 57821 (Ft. Deep Cotton)
17. Say You’ll Go
18. Ba Bop Bye Ya
.
Cold War
