Ο τελευταίος δίσκος του 50 Cent ήταν μια αποτυχία σε σύγκριση με παλαιότερες δουλειές του. Όχι μόνο μουσικά, αλλά και από άποψη πωλήσεων για τα δεδομένα του 50. Βέβαια για να είμαστε δίκαιοι, πέρα από το «Curtis» έχει προσφέρει και έναν πάρα πολύ καλό δίσκο(«Get Rich Or Die Tryin’») και μερικά αρκετά καλά κομμάτια. Το θέμα λοιπόν που μένει να απαντηθεί είναι αν το τρίτο του album ήταν απλώς μια κακιά στιγμή ή αν είναι μια κατάσταση που συνεχίζεται.
Ο γνωστός rapper από το Queens της Jamaica, στέλνει με το καλημέρα ένα μήνυμα στον ακροατή: Ο συγκεκριμένος δίσκος θα είναι πολύ πιο σκληρός σε σύγκριση με το «Curtis». Στα πρώτα κομμάτια μπαίνει ιδιαίτερα σίγουρος για τον εαυτό του, χρησιμοποιώντας σκληρή γλώσσα και με άπειρες απειλές προς κάθε κατεύθυνση. Τα καλά κομμάτια από άποψη παραγωγών ξεχωρίζουν σαν την μύγα μες το γάλα, ανάμεσα στα υπόλοιπα. Ο λόγος γιαυτό είναι πως στο μεγαλύτερο μέρος του δίσκου όπου ο 50 Cent κρατάει ένα σκληρό image, υπάρχουν αρκετά μέτρια beats που κάνουν τον ακροατή να χάνει γρήγορα το ενδιαφέρον του.
Κάτι που είναι αναμενόμενο για αυτόν τον καλλιτέχνη, γιατί πολύ απλά δεν έχει την ικανότητα να σηκώνει μόνος του ένα κακό τραγούδι και να το κάνει να ακούγεται καλό. Με το που ακούσει κάποιος το «Psycho» όπου εμφανίζεται ο Eminem, καταλαβαίνει τι ακριβώς λείπει λυρικά από τον 50 Cent σε μια άμεση σύγκριση με τον Em. Μπορεί για μερικούς να είναι ευχάριστη η αλλαγή στο στυλ του Curtis Jackson σε μία αρκετά πιο gangsta θεματολογία και ύφος, αλλά στην ουσία δεν παρουσιάζει κάτι το καινούργιο. Είναι κάτι που είχε ξανακάνει και πιο παλιά στην εποχή του «Guess Whos Back?» και σε μερικά τραγούδια τα τελευταία χρόνια.
Οπότε μαζί με τις τέσσερις – πέντε καλούτσικες στιγμές του 50 Cent στα πρώτα 12 tracks του album, εμφανίζονται τα τέσσερα τελευταία τραγούδια που γλυκαίνουν κάπως και τον ήχο του δίσκου αλλά και την γενικότερη του εικόνα. Ο Polow Da Don κάνει μια πολύ καλή δουλειά στο θέμα της παραγωγής στο «Baby By Me» και μετά ακολουθεί το «Do You Think About Me» όπου γενικώς ο καλλιτέχνης ακούγεται στο στοιχείο του χωρίς να επαναλαμβάνεται ή να κουράζει. Ραπάρει για ένα προσωπικό πρόβλημα που έχει με την πρώην γυναίκα του πάνω σε μια πολύ όμορφη παραγωγή από τον Rockwilder. Ίσως θα έπρεπε να προσπαθήσει κάτι παρόμοιο περισσότερες φορές κατά την διάρκεια του δίσκου.
Με το που τελειώνει το «Before I Self Destruct» μένεις με την απορία: Ποιος απογοήτευσε περισσότερο? Ο 50 Cent ή οι παραγωγές? Ή όλοι μαζί? Μια τόσο μεγάλη εταιρία όπως η Aftermath δεν επιτρέπεται να παρουσιάζει σχετικά μέτρια beats σε ένα από τα blockbuster της. Λείπουν τα εντυπωσιακά εφέ, το WΟW-effect που θα περίμενε κανείς από μια δισκογραφική δουλειά με τόσο δυνατό budget. Δεν έχει καμία σχέση με το «Curtis», ούτε με το «Massacre» για όσους περιμένουν ένα album γεμάτο hits. Σε όσους αρέσει πολύ ο συγκεκριμένος ράπερ είμαι σίγουρος ότι δεν θα απογοητευτούν (πολύ). Γενικότερα μπορεί να μην είναι μια πολύ κακιά στιγμή, αλλά σίγουρα δεν την λες και καλή. Θα έλεγα πως πιο πολύ ταιριάζει η λέξη “αδιάφορη” για τους υπόλοιπους ακροατές.
Βαθμολογία:
Κομμάτια που ξεχώρισαν: «Psycho», «Crime Wave», «Baby By Me», «Do You Think About Me»
Tracklist:
1.The Invitation
2.Then Days Went By
3.Death To My Enemies
4.So Disrespect
5.Psycho (Feat. Eminem)
6.Hold Me Down
7.Crime Wave
8.Stretch
9.Strong Enough
10.Get It Hot (feat. Lloyd Banks)
11.Gangsta’s Delight
12.I Got Swag
13.Baby By Me (Feat. Ne-Yo)
14.Do You Think About Me
15.Ok, You’re Right
16.Could’ve Been You
Ok, You’re Right!
